เม็กซิโกฟื้นฟูปลาที่สูญพันธุ์ไปจากแหล่งน้ำธรรมชาติ

กาลครั้งหนึ่งมีปลาตัวเล็ก ๆ ที่เรียกกันว่า " Tequila Splitfin " หรือ " Zoogoneticus Tequila " แหวกว่ายอยู่ในแหล่งน้ำที่ได้รับน้ำจากตาน้ำทางตะวันตกตอนกลางของเม็กซิโก แต่พวกมันได้พากันหายตัวไปเมื่อเข้าสู่ช่วงปลายศตวรรษที่ 20

แต่นักวิทยาศาสตร์และชาวบ้านในท้องถิ่นประสบความสำเร็จในการส่งคืนสิ่งมีชีวิตที่สูญพันธุ์ไปแล้วจากธรรมชาติ แต่ถูกอนุรักษ์ด้วยการเพาะเลี้ยงไว้ กลับคืนสู่ถิ่นที่อยู่ตามธรรมชาติอีกครั้ง

ความสำเร็จตอนนี้ไม่เพียงแต่เป็นการสอดประสานกับเอกลักษณ์ของชุมชนเท่านั้น แต่ยังได้รับการขนานนามในระดับสากลว่าเป็นตัวอย่างของแนวทางปฏิบัติที่ดีที่สุด

ทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อ 2 ทศวรรษที่แล้วที่เมืองเตอูชิตลาน เมืองในรัฐคาลิสโกทางตะวันตกของเมืองกัวดาลาคารา

นักเรียน 6 คน หนึ่งในนั้นก็คือโอมาร์ โดมิงเกซ เริ่มวิตกกังวลเกี่ยวกับปลาตัวเล็ก ๆ ที่มีขนาดความยาวประมาณฝ่ามือ และมีอยู่แต่ในแม่น้ำเตอูชิตลานเท่านั้น 

พวกมันพากันหายไปจากน่านน้ำในท้องถิ่น เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะมลพิษ กิจกรรมของมนุษย์ และการเข้ามาของสิ่งที่ไม่ใช่สายพันธุ์พื้นเมือง

โดมิงเกซซึ่งปัจจุบันเป็นนักวิจัยวัย 47 ปีที่มหาวิทยาลัยมิโชอากันบอกว่า ในตอนนั้นมีเพียงผู้สูงอายุเท่านั้นที่จำปลาที่เรียกว่า " กาญิโต " หรือ " โต้งน้อย" ได้ เพราะหางสีส้มของปลาตัวผู้

ในปี 2541 กลุ่มนักอนุรักษ์จากสวนสัตว์เชสเตอร์ในอังกฤษ และสถาบันในยุโรปอื่น ๆ ได้มาจัดตั้งห้องปฏิบัติการที่อุทิศให้กับการอนุรักษ์ปลาเม็กซิโกพวกนี้ พวกเขานำปลาจากบ่อเลี้ยงของนักสะสมมาด้วยหลายคู่ 

ปลาเริ่มแพร่พันธุ์ในบ่อเลี้ยง และภายในเวลาไม่กี่ปี โดมิงเกซและเพื่อนร่วมงานของเขาก็จำเป็นต้องเสี่ยงในการนำพวกมันไปปล่อยในแม่น้ำเตอูชิตลาน

ดังนั้นพวกเขาจึงมองหาทางเลือก พวกเขาสร้างแหล่งน้ำเทียมสำหรับการเลี้ยงแบบกึ่งขังกึ่งปล่อย และในปี 2555 พวกเขาปล่อยปลา 40 คู่ลงไปในแหล่งน้ำเทียมที่ว่านี้

2 ปีต่อมา พวกเขามีปลาเพิ่มประมาณ 10,000 ตัว ผลลัพธ์เบื้องต้นนี้ เป็นการรับประกันเรื่องการมาถึงของเงินทุนสนับสนุน ไม่เพียงแต่จากสวนสัตว์เชสเตอร์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงจากองค์กรอีกหลายสิบแห่งจากยุโรป สหรัฐอเมริกา และตะวันออกกลาง เพื่อขยับการทดลองลงไปยังแม่น้ำ

ที่นั่นพวกเขาศึกษาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นปรสิต จุลินทรีย์ในน้ำ การมีปฏิสัมพันธ์กับสัตว์กินเนื้อ การแข่งขันกับปลาชนิดอื่น จากนั้น พวกเขาก็นำปลาใส่ลงในกระชัง

เป้าหมายคือเพื่อสร้างสมดุลที่เปราะบางซึ่งมนุษย์ได้พังทลาย และเลี่ยงไม่ให้มันพังทลายลงอีกครั้ง สำหรับในส่วนนี้ นักวิทยาศาสตร์ไม่ได้มีความสำคัญมากเท่ากับชาวบ้านในท้องถิ่น

การรณรงค์เรื่องการตระหนักรู้มีความซับซ้อนและดำเนินไปอย่างเชื่องช้า

โดมิงเกซ บอกว่าเป็นการยากที่จะบอกว่าคุณภาพน้ำดีขึ้นหรือไม่ เพราะไม่มีข้อมูลก่อนหน้านี้ให้เปรียบเทียบ แต่ระบบนิเวศทั้งหมดดีขึ้นตั้งแต่เริ่มโครงการ

แม่น้ำสะอาดมากขึ้น มีสัตว์สายพันธุ์ต่างถิ่นจำนวนน้อยลง และบางพื้นที่ ไม่อนุญาตให้วัวเข้ามาดื่มอีกต่อไป

ดังนั้นปลาจึงขยายพันธุ์อย่างรวดเร็วในกระชัง แล้วช่วงเวลาแห่งความเป็นจริงก็มาถึง ปลาถูกทำเครื่องหมายเพื่อใช้ในการติดตามพวกมัน แล้วพวกมันก็ถูกปล่อยเป็นอิสระ นั่นเป็นช่วงปลายปี 2560 และภายในเวลาแค่ 6 เดือน ประชากรของพวกมันก็เพิ่มขึ้น 55% นั่นถือว่าเป็นความสำเร็จ

ในเดือนนี้ พวกเขาพบว่าปลาได้ขยายพันธุ์ไปยังส่วนอื่น ๆ ของแม่น้ำแล้ว

ประชาคมระหว่างประเทศยังต้องรออีกหลายปีก่อนที่พวกมันจะได้รับการประกาศว่าสายพันธุ์ของพวกมันได้รับการฟื้นฟูแล้ว