ผู้สัมปทานรังนกพัทลุง ปฏิเสธจัดฉากการขโมย

24 กันยายน 2564 ที่ห้องประชุมสภาองค์การบริหารส่วนจังหวัดตรัง นายขจรศักดิ์  เจริญโสภา เป็นประธานการประชุมคณะกรรมการจัดเก็บอากรรังนกอีแอ่น จ.ตรัง โดยมีคณะกรรมการเข้าร่วมประชุมอย่างพร้อมเพรียง ทั้งนี้ เพื่อร่วมกันหาทางออกและแก้ปัญหากรณีที่จังหวัดตรัง ยังหาผู้รับสัมปทานรังนกอีแอ่นไม่ได้ 
              
โดย จ.ตรัง แบ่งพื้นที่การจัดเก็บรังนกออกเป็น 2 สัญญา คือ สัญญาจัดเก็บในท้องที่ อ.ปะเหลียน และสัญญาจัดเก็บในท้องที่ อ.กันตัง และอ.สิเกา   โดยเปิดให้มีการยื่นซองประมูลไปแล้วทั้งหมด 4 ครั้ง  โดย 3 ครั้งแรก ทางผู้สนใจเสนอให้มีการปรับลดราคากลางลงมาและขยายเวลาการรับสัมปทานออกไปอีก  โดยมองว่าจังหวัดตรังตั้งราคากลางไว้สูงเกินไป ไม่สอดคล้องกับปริมาณรังนกที่มีอยู่ในธรรมชาติ ทางคณะกรรมการจัดเก็บฯ จึงมีมติขยายเวลาสัมปทานออกไปเป็นสัญญาละ 6 ปี จาก 5 ปี 

                
ล่าสุด ในการประมูลครั้งที่ 4 ที่ผ่านมา เมื่อวันที่  24 มีนาคม 2564 ในสัญญาสัมปทาน อ.ปะเหลียน จังหวัดตรังได้กำหนดราคากลางไว้ จำนวน 24 ล้านบาท พบว่ามีผู้ยื่นซองประมูลทั้งหมด 2 ราย คือ นางสาวพิมลรัตน์  เทศนอก วงเงิน 33 ล้านบาท  ซึ่งเป็นผู้ได้รับสัมปทาน  และรายที่ 2 บริษัท รังนกตรัง  2564 จำกัด เสนอราคา 26.4 ล้าน
               
ส่วนสัญญาที่ 2 ท้องที่อ.กันตัง และอ.สิเกานั้น จังหวัดตรังตั้งราคากลางไว้ที่จำนวน  10 ล้านบาท แต่ไม่มีคนเข้ายื่นซองเสนอราคาแต่อย่างใด  แต่อย่างไรก็ตาม ในส่วนของสัญญาท้องที่ อ.ปะเหลียน แม้ว่าจะได้ผู้รับสัมปทานแล้วคือ นางสาวพิมลวัตน์ เทศนอก
                 

แต่จนถึงขณะนี้ผ่านมาแล้ว 6 เดือน ยังไม่มีการลงนามในสัญญาสัมปทานกับผู้ว่าราชการจังหวัดตรังในฐานะผู้ให้สัมปทานแต่อย่างใด  ทำให้คณะกรรมการจัดเก็บฯบางคน ตั้งข้อสังเกตขณะนี้จังหวัดว่างเว้นการสัมปทานมายาวนาน และมีปัญหามาตั้งแต่ปี 2559  และไม่มีเงินงบประมาณในการจัดกำลังเจ้าหน้าที่ไปเฝ้าเกาะรังนก หวั่นจะมีการลักลอบเข้าไปจัดเก็บรังนกเหมือนกับที่เกิดขึ้นในจังหวัดพัทลุง และจะเป็นการทำลายทรัพยากรธรรมชาติ

      
ทางด้านนายพิพัฒน์  อมรวัตพงศ ทนายความ บริษัท รังนกตรัง  2564 จำกัด  กล่าวว่า  ผ่านมาแล้วหลายเดือนแม้จะได้รับผู้สัมปทานเกาะรังนก ท้องที่ อ.ปะเหลียนแล้ว แต่ทางจังหวัดตรัง ยังไม่สามารถเซ็นต์สัญญาสัมปทานได้ 
           
 จากการสอบถามทราบว่า อยู่ระหว่างการสอบถามไปยังกรมอุทยานฯว่า จะสามารถเข้าไปจัดเก็บรังนกได้หรือไม่ เพราะพื้นที่ดังกล่าวเป็นพื้นที่ทับซ้อนกับพื้นที่อุทยานฯ ซึ่งส่วนตัวก็ไม่เข้าใจถึงการทำงานของทางจังหวัดว่าเกิดปัญหาได้อย่างไร ขั้นตอนดังกล่าวควรมีการแก้ปัญหาไปก่อนที่จะเปิดให้มีการประมูลด้วยซ้ำ

             
ประกอบกับที่ผ่านมามีเงื่อนไขต่างๆที่ทำได้ยาก  และในการกำหนดคุณสมบัติผู้ยื่นซองประมูลก็ไม่ได้กำหนดว่าจะต้องเป็นผู้มีทำธุรกิจด้านการจัดเก็บรังนกมาก่อน ทำให้เกิดปัญหาซ้ำซาก โดยครั้งก่อนก็ได้ผู้รับสัมปทานที่เป็นเจ้าของธุรกิจโรงแรม ซึ่งไม่ใช่มืออาชีพในการจัดเก็บรังนก  แต่เล็งเห็นผลในการท่องเที่ยวพื้นที่สัมปทานรังนก 
 

จนเป็นสาเหตุให้ขัดแย้งกับอุทยานฯถูกอุทยานฯฟ้องร้องบุกรุก  และไม่มีเงินจ่ายค่าอากรรังนกจังหวัดตรัง จนมีการบอกเลิกสัญญา และฟ้องร้องดำเนินคดีกันในที่สุด ทำให้รัฐสูญเสียรายได้จากเงินอากรดังกล่าวจำนวนมาก 
             
ครั้งนี้ก็เช่นกัน ยังไม่มั่นใจว่าจะมีการเซ็นต์สัญญาได้หรือไม่ เพราะผู้เสนอราคาสูงสุด ได้รับสัมปทานครั้งนี้ ก็ไม่เคยจัดเก็บรังนกมาก่อน ไม่ใช่มืออาชีพ และจนถึงขณะนี้ผ่านมานานแล้วแต่ยังไม่ได้เซ็นต์สัญญาสัมปทาน ทั้งนี้ หากบริษัทแรกที่ชนะการประมูลเซ็นต์สัญญาไม่ได้ บริษัท รังนกตรัง ก็พร้อมจะเข้าไปดำเนินการ ในฐานะที่เป็นผู้เสนอราคาสูงเป็นลำดับที่ 2 ส่วนเงินประกันซอง จำนวน 1 ล้านบาท 
           
ขณะนี้ทางจังหวัดตรัง ยังไม่คืนให้ โดยให้เหตุผลว่า จะต้องมีการเซ็นต์สัญญาสัมปทานก่อน จึงจะคืนให้ พร้อมระบุไม่มั่นใจว่าขณะนี้เกาะรังนกของจ.ตรัง จะยังมีรังนกหรือไม่ หรือไม่มีแล้วดังเช่นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเกาะรังนกที่ จ.พัทลุง  เพราะไม่มีการเฝ้าพื้นที่ป้องกันการลักลอบเก็บแต่อย่างใด

   
นายพิพัฒน์  อมรวัตพงศ ทนายความ บริษัท รังนกตรัง  2564 จำกัด  กล่าวว่า  ส่วนกรณีการลักลอบทำลายและจัดเก็บรังนกที่ จ.พัทลุง  ซึ่งบริษัทที่ตนดูแลเป็นผู้ชนะสัมปทาน และมีคนตั้งข้อสังเกตว่าทางบริษัทเป็นผู้จัดฉากขโมยรังนกของตัวเอง มันเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ ไม่สมเหตุสมผล เพราะหากเราเป็นคนขโมยเอง นกไม่เยอะ หรือมีสิ่งแวดล้อมที่ไม่เหมาะกับการอาศัยของนก นกก็ไม่มาอยู่ ซึ่งทางบริษัทคงไม่ไปประมูล เพราะค่าอากรรังนกก็มากกว่ารายอื่น การขโมยรังนกไปมีมูลค่า 30-40 ล้าน แต่ยังมีการก่อไฟ สุมไฟ จนนกไม่มาอาศัยและลูกนกก็ตาย 
   

ซึ่งครั้งที่แล้วทางบริษัทไม่ยอมเก็บรังนกเพื่อจะอนุรักษ์ไว้ เพราะในเงื่อนไขของสัมปทานก็ระบุชัดว่าห้ามเก็บขณะมีลูกนกและไข่นก เพื่อการอนุรักษ์ และให้เป็นไปตามข้อกฎหมาย ตัวสัญญาก็ระบุไว้ หากเราไปเก็บแล้วทำพันธุ์นกเสียนั้นบริษัทจะไปประมูลเพื่ออะไร  ส่วนตัวตั้งข้อสังเกตุว่าการขโมยรังนกไม่ใช่ทำง่ายๆ ไม่เหมือนกับขโมยทั่วไป  เพราะรังนกมีปริมาณเกิน 2 ตัน ซึ่งปริมาณมากขนาดนี้ต้องเป็นขโมยมืออาชีพ มีความชำนาญเรื่องเก็บรังนก ซึ่งต้องไล่เรียงไปว่าใครสั่งให้มาเก็บ เก็บได้อย่างไร รังนกที่ได้ไปอยู่กับใครนั่นคือประเด็นสำคัญ
   

แต่จะบอกว่าทางบริษัททำการขโมยเอง แล้วบริษัทจะทำไปทำไม และตนยืนยันว่าคนขโมยไม่ได้เป็นพนักงานหรือลูกจ้างของบริษัท หรือคนที่อยู่ภายใต้อำนาจสั่งการของบริษัท ซึ่งโดยปกติการจัดเก็บรังนกของบริษัทจะจ้างทีมจัดเก็บรังนกมารับจ้างจัดเก็บปีละ 3 ครั้ง เฉพาะช่วงเวลาเก็บรังนก ซึ่งมาจากทั้งจังหวัดอื่น และจังหวัดพัทลุง เพราะคนจังหวัดพัทลุงมีอาชีพจัดเก็บรังนกมานานแล้ว ซึ่งจะมีความชำนาญ และ เข้าในลักษณะภายในถ้ำอย่างดี รวมทั้งรู้แหล่งนกทำรัง

“การเข้าไปขโมยรังนกเป็นเรื่องยาก เพราะแต่ละถ้ำต้องใช้เวลาในการหา หากเป็นชาวบ้านธรรมดาก็ขโมยได้ครั้งละ 4-5 รัง แต่การหายไปปริมาณมากเป็นตัน หมายความว่าต้องเป็นขโมยที่มากันหลายคน ใช้เวลาขโมยนาน”
 

ส่วนตัวคิดว่าเป็นไปได้ที่ผู้ขโมยเป็นทีมจัดเก็บรังนกที่บริษัทเคยว่าจ้างมาจัดเก็บ เพราะดูแล้วมีความเป็นมืออาชีพ เพราะจากการที่ตนเข้าไปดูพื้นที่พบกว่าหัวโมยใช้ตะกร้อเหล็ก    ถึงแม้ว่าบริษัทจะรู้ว่าเป็นใครแต่ก็ยังไม่มีหลักฐานเอาผิด  แต่หากตัวการใหญ่เป็นที่เป็นคนใหญ่คนโต ตนมองว่าเจ้าหน้าที่บ้านเมืองเดี๋ยวนี้ทำงานดี ต่อให้คนร้ายเป็นผู้มีอิทธิพลสุดท้ายแล้วก็ถูกจับดำเนินคดี ตนเชื่อมั่นในเจ้าหน้าที่บ้านเมืองคงได้ทำหน้าที่ได้ และคงจะได้ทราบว่าใครเป็นคนบงการ ใครเป็นส่วนเกี่ยวข้อง ส่วนจะไปได้ไกลแค่ไหนอย่างน้อยก็ได้ปราบไม่ให้เกิดเหตุการณ์ลักษณะนี้อีก  จึงขอให้เจ้าหน้าที่เร่งจับคนร้ายให้ได้โดยเร็ว

ภาพ/ข่าว โดย:
คนิตา  สีตอง จ.ตรัง