รายได้งามยุคโควิด แรงงานเมียนมาช่วยนายจ้างขายหมากคำ

23 สิงหาคม 2564 ที่ตลาดล่างเขตเทศาลเมืองระนอง ในขณะขณะที่ผู้สื่อข่าวเดินถ่ายบรรยากาศการค้าขายสินค้าในช่วงเกิดการแพร่ระบาดเชื้อโควิดในพื้นที่จังหวัดระนอง ขณะเดินถ่ายร้านจำหน่ายผักสด หันไปเห็นแรงงานชาวเมียนมากำลังก้มหน้าก้มตาบรรจงห่อพลูอย่างตั้งใจ จึงเข้าไปสอบถาม โดยชาวเมียนมาบอกว่าขอไม่ให้ถ่ายเวลาถามแต่ถ่ายภาพเวลาทำได้ ซึ่งเจ้าของร้านที่เป็นคนไทยก็ยืนดูพร้อมยิ้มให้แต่ก็ไม่พูดอะไร

หลังจากถ่ายขั้นตอนการทำหมากคำเสร็จ ได้พุดคุยกับแรงงานเมียนมา ทราบชื่อนาง มิ้ว เอ้ บอกว่าเป็นลูกจ้างร้านขายผักในตลาดแห่งนี้ ปกติก็มีหน้าที่จัดผักใส่ให้ลูกค้า พร้อมสื่อภาษาเมียนมาให้กับลูกค้าชาวเมียนมา เพราะเถ้าแก่พูดภาษาเมียนมาไม่ได้

ส่วนสาเหตุที่มานั่งห่อหมากคำขาย เพราะในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาตั้งแต่มีปัญหาเรื่องโควิด ทำให้ลูกค้าลดน้อยลง เถ้าแก่มีรายได้ลดลง ตนเองก็กลัวว่าเถ้าแก่จะเลิกขายผักอาจจะทำให้ตนเองตกงานด้วย จึงได้เสนอให้เถ้าแก่ซื้อใบพลูพร้อมเครื่องปรุงทำหมากคำขายเป็นรายได้เสริม โดยลูกเถ้าแก่หาโต๊ะเล็ก ๆ มาตั้งด้านข้างของร้านผัก เมื่อเวลาไม่ลูกค้ามาซื้อผักตนเองก้จะไปทำหมากคำโดยใส่เครื่องปรุงหลากหลายชนิด แล้วแต่ความชอบของลูกค้าชาวเมียนมา ซึ่งชาวเมียนมาส่วนใหญ่ชอบเคี้ยวหมากในชีวิตประจำวัน

โดยหลักๆก็จะมีปูนขาว หมากหั่น เครื่องหอม เป็นหลักส่วนอย่างอื่นจะใส่เพียงเล็กน้อย โดยจะแยกไว้เป็นถุง ๆใน 1 ถุง จะมีหมากคำจำนวน 6 ชิ้น ขายในราคาถุงละ 10 บาท ในแต่ละวันขายได้เงินมาประมาณ 300-500 บาท แต่ถ้าวันไหนมีชาวเมียนมามาเดินตลาดมากก้จะขายได้เพิ่มขึ้น ทำให้เถ้าแก่มีรายได้เพิ่มนอกจากการขายผักเพียงอย่างเดียว หลังการขายเถ้าแก่นับเงินแล้วก็จะแบ่งกำไรให้ตนเองส่วนหนึ่งซึ่งไม่เกี่ยวกับเงินเดือนค่าแรง ตนเองชอบทำมากเพราะได้เงินเพิ่มในแต่ละวันเป็นค่าใช้จ่ายในครอบครัวนอกจากเงินเดือนแล้ว และปกติตนเองก็กินหมากอยู่แล้วไม่ต้องไปเสียเงินซื้อหมากเถ้าแก่ให้กินฟรีตรงนี้ตนเองก็ชอบมากมีตังค์เพิ่มได้กินหมากไม่ต้องซื้อ เถ้าแก่มีรายได้เพิ่ม ตนเองไม่ตกงานชอบมาก.

ภาพ/ข่าว โดย : 
ไพโรจน์ รัตนรัตน์ จ.ระนอง