"นก จริยา" จากคนไม่มีศาสนา ทุกวันนี้ซาบซึ้งในหลักธรรมจนต้องปลงผมบวชชี

ตอนที่บวชเป็นคำถามของสังคมเยอะมาก ๆ หลายคนอยากรู้ว่าจริง ๆ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?

"ก่อนอื่นต้องออกตัวก่อนว่าตัวเองไม่ได้เป็นผู้รู้อะไรมากมาย เป็นมนุษย์ปกติที่วันนึงมีความรู้สึกอยากเข้าไปศึกษาแล้วเรียนรู้ เอาตัวเองเข้าไปใกล้ชิดกับพระธรรมคำสั่งสอนมากขึ้น อยากรู้ว่าตัวเองจะได้อะไร จะไม่ได้อะไร มันเป็นการเข้าไปศึกษาด้วยตัวเอง"

หลังจากได้ไปปฏิบัติชีวิตคมขึ้น ชัดขึ้น มันคือยังไง ?
"พอได้ให้โอกาสตัวเองไปเรียนรู้ ค่อย ๆ เข้าไปเข้าใจ ไม่ได้ถึงกับเข้าไปปั๊บ นิ่งแล้ว สงบแล้ว อันนั้นคือคิดเอง  แต่ค่อย ๆ เข้าไปเรียนรู้เข้าใจความรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ตอนนี้ตัวเองรู้สึกแบบไหน ทำยังไงจะรู้แล้วเข้าใจในอารมณ์ที่เป็นอยู่ ณ ตอนนั้น ก่อนหน้านี้ ณ ความเป็น จริยา 40 กว่าปีไม่เฉียดวัด ไม่มีศาสนา ไม่รู้ว่าคืออะไร เป็นคนที่เชื่อตัวเอง ฉันไม่ได้เลว ฉันเป็นคนดีคนหนึ่ง ทำแต่เรื่องดี ๆ คิดดี แล้วยังนึกไม่ออกว่าหลักธรรมคืออะไร ความดีจากศาสนาจะมีประโยชน์อะไรกับตัวเอง คือห่างมาก จนกระทั่งถึงอายุนึงอะไรหลายอย่างสอนว่าเรายังโง่อีกเยอะ ยังถูกความหวั่นไหว ยังถูกการกระตุ้นที่ทำให้เกิดทุกข์ได้ตลอดเวลา ถ้าเกิดมีหลักใดหลักนึงที่เรายังไม่เรียนรู้แล้วถ้าเกิดเราเรียนรู้ และสามารถสร้างสติให้กับชีวิตเราได้ ทำไมไม่ลองล่ะ ก็บอกกับตัวเองทำไมไม่ลองเรียนรู้" 

 

 

"เกิดมาในพุทธศาสนาเป็นพุทธศาสนิกชน แต่ไม่ได้เป็นพุทธศาสนิกชนที่ดี ที่เข้าใจว่าการที่เข้าไปนั่งสวดมนต์ไหว้พระในแต่ละครั้ง ฉันพูดอะไร พอเป็นบาลี-สันสกฤต พูดไปเป็นนกแก้วนกขุนทอง แล้วไม่เข้าใจว่าเรากำลังพูดอะไรอยู่ เลยใช้คำว่าเหมือนคนไม่มีศาสนามากกว่า ไม่มีความเข้าใจเกิดขึ้นเลย ทำอะไรตามรูปแบบที่ทำตามกันมา" 

 
จุดที่ทำให้เริ่มเข้ามาศึกษาธรรมะ จากคนที่บอกว่าไม่มีศาสนานั่นคือช่วงสถานการณ์โควิด ?
"ตอนโควิดเป็นไปทั้งโลกเลยนะ ฟังแต่ข่าวที่แต่ละวันมีคนตายกี่คน มันทำให้มีจังหวะสตั๊นท์กับชีวิต เห็นคนใกล้ตัวต้องเลิกอาชีพ ครอบครัวเขาลำบากมากนะ เราเองต้องหยุดกองถ่ายไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะการที่จะรวมตัวของคนกองถ่ายไม่ได้ เห็นลูกน้องลำบากกับครอบครัว พ่อเราเองก็กำลังรักษาโรคมะเร็งอะไรใด ๆ วิกฤตไปหมดเพราะเข้าโรงพยาบาลไม่ได้ ในโรงพยาบาลมีแต่คนเสียชีวิตรายวัน มีเงินก็ซื้อชีวิตไว้ไม่ได้ มันเกิดสิ่งนี้ได้ยังไง แล้วเราเก็บความรู้สึกเครียดเอาไว้กับตัวไว้เยอะมาก ไม่อยากให้ใครลืมภาวะนี้เลย อยากให้ทุกคนเก็บไว้เตือนใจว่าความไม่แน่นอนของชีวิตเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา"

ตอนนั้นเกิดอาการแพนิคเบา ๆ ?
“ใช่ค่ะ คือมันเครียดสะสมมา จนกระทั่งคุณพ่อเสียซึ่งมันเป็นเหตุการณ์ที่เราเป็นหัวหน้าครอบครัวด้วย ต้องเก็บความแข็งแรงเอาไว้ พอเสร็จจากการเสียคุณพ่อไปแล้ว ทำพิธีไปแล้ว ลูกน้องจะทักว่าดูเครียดขึ้น ท่าเดินเปลี่ยนจากคนที่เดินตรง ๆ ท่าเดินจะห่อลง เราจะไปอยู่มุมเล็ก ๆ ของเราไม่ค่อยอยู่กับคนเยอะ ตอนนอนกลางคืนจะผวาตื่นทั้งคืน เลยรู้ได้เลยว่าไม่มีความสุข หลายสิ่งเกิดขึ้นกับตัวเองจนไปถึงวันที่เกลียดตัวเองว่าทำไมเป็นขนาดนี้ เกลียดตัวเองมากเลยนะ จากคนที่รักตัวเองมาก ๆ เกิดอะไรเป็นอะไรอยู่ดี ๆ อ่อนแอ"  

 

ไม่ดีขึ้น จนมีอยู่วันนึงบอกไม่อยากอยู่แล้วบนโลกใบนี้ ?
"มันเบื่อนะที่ต้องพึ่งคนอื่นตลอดเวลา มันมีเสี้ยววินาทีนั้นนะคะที่อันตราย มีความรู้สึกว่าตายก็ดีนะ มันมีเสี้ยววินาทีนั้นและมันสามารถเกิดขึ้นกับใครก็ได้"

การที่เราเข้าใจอารมณ์ตัวเอง มันทำให้แพนิคลดลง ทำให้ตัดสินใจไปบวชครั้งนี้เกี่ยวด้วยมั้ย ?

"คือจริง ๆ แล้วพอหลายอย่างมันเริ่มสอน เราไม่จำเป็นต้องเก่งที่สุดเราก็อ่อนแอได้ ต้องกลับมาดูตัวเราเองแล้ว มีความรู้สึกว่าเราก็เริ่มรักษาตัวเองแล้ว ลองมาอ่านหนังสือดูซิอะไรที่เป็นประโยชน์กับตัวเอง แล้วลองเปิดใจกับคำว่าพุทธศาสนาอย่างจริงจัง พอเห็นพระพี่จอนบวช ก็มีความรู้สึกดีจัง อยากให้โอกาสให้เขาบวชแล้วสนับสนุนมาตลอด แล้วถ้าเราบวชล่ะจะเป็นยังไง ก็ถามตัวเอง ก็เดินเข้าไปอยากปฏิบัติธรรม วันนึงได้เดินเข้าไปที่เสถียรธรรมสถานอยู่ใกล้บ้าน เคยได้มีโอกาสทำงานกับคุณแม่ชีศันสนีย์มาบ้าง ไปกราบกายสังขารของคุณแม่ที่ตั้งอยู่ มีความรู้สึกว่าทำไมเราไม่บวชล่ะ สำหรับเราตอนนั้นคือเปิดใจแล้วเรียนรู้ไปเลย ไม่ได้เป็นสิ่งที่ไม่ดี ถ้าเราโกนหัวแล้วบวชเดี๋ยวผมมันก็ขึ้น ก็หันไปมองหน้าลูกว่าบวชเดี๋ยวนี้เลยเนอะ ลูกบอกแล้วแต่หม่ามี๊เลย ก็กลับไปปรึกษาที่บ้าน ทุกคนบอกอยากทำก็ทำเลยวันนี้มีโอกาสทำอะไรให้ตัวเองแล้วก็ทำเถอะ" 

ผู้หญิงเรามีผม มีคิ้วสวย ๆ มันมีอาการแพนิคหรือกลัวอะไรมั้ย ?
"วินาทีที่โกนผม มันจะคิดมาตลอดว่าเราจะเกิดอุปสรรคอะไรในใจมั้ย ทำให้หม่นมั้ย ทำให้กังวลมั้ยแต่ว่าในพิธีพอเริ่มเข้าไปสู่จุดที่นั่งที่จะบวช ผู้ใหญ่ที่มาวันนั้นมีพี่จิ๋ม (มยุรฉัตร เหมือนประสิทธิเวช) มา ปาดแรกที่ปาดเข้าไปแล้วผมออกแล้วเนี่ย บอกตัวเองว่าละแล้วนะ คำว่าองค์ใดพระสัมพุทธขึ้นมาทันที เราก็ขอพี่จิ๋มมา คือเหมือนแม่เราคนที่ให้ชีวิตให้อาชีพให้โอกาสทุกอย่างเลยกับเราเดินเข้ามาปลงผมให้ แล้วเราได้ล้างเท้าท่าน เงยหน้าขึ้นมองกันแล้วรู้สึกดีใจจังเลยที่ให้โอกาสตัวเองได้ตอบแทนผู้มีพระคุณและทำสิ่งนี้ แล้วครอบครัวก็เข้ามา กัลยาณมิตรก็เข้ามา ทุกคนดีใจกับวาระนี้ ความสุขกับปีติเกิดขึ้นน้ำตาไหลตลอดเวลา"

อุปสรรคที่ใหญ่ที่สุด เกือบไม่ได้บวช ?
"มีนิสัยไม่ดีอยู่วันนึง คือวันที่ขึ้นจอดำ วันนั้นมันคงเป็นอะไรนิดนึงที่ทำให้เป็นจุดกลับมาสอนตัวเราเองด้วย ไม่ชอบคนที่สื่อสารกับคนไม่ดี ไม่ชอบคนใช้อำนาจ ไม่ชอบคนที่ชอบสร้างวจีกรรมกับคนอื่นแล้วทำให้คนเจ็บปวด วันนั้นมีการดีลเรื่องงานแล้วมันมีการสื่อสารอะไรแบบนี้ออกมาแล้วโกรธโมโห เกลียดคนประเภทแบบนี้ ก็ยังไม่ทันที่จะยั้งอะไรใด ๆ ฉันจะต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ เพราะฉันจะไม่ยอมให้มันผ่านไป วันนั้นพอโกรธแล้วทำให้เป็นเรื่องใหญ่ สักพักนึงก็กลับมาคิด คนนั้นคนนี้เป็นห่วงเราไปหมดเลย แล้วคนที่เดือดร้อนที่สุดก็คือพี่จอน ทุกคนพุ่งเป้าไปว่ามีปัญหาครอบครัวแน่ ๆ พระก็ถามเธอทำอะไร ฉันเดือดร้อนนะ ฉันต้องตอบคำถามคนเยอะแยะเลย เราเลยลงขอโทษในโพสต์ต่อ ๆ ไปว่าเรามีสติน้อยไป ใช้อารมณ์วู่วามไป ก็เป็นบทเรียนให้ตัวเรา"

เราบวชเสร็จก่อนหน้านี้ยังไม่ได้ออกมาสัมภาษณ์ แล้วพระพี่จอนบวชต่อเลยมีข่าวเม้าท์ว่าหรือชีวิตคู่ไม่เหมือนเดิมมีปัญหากัน ?
"คือจริง ๆ แล้วทุกข์สุขใด ๆ มันมีมาตลอด มันไม่มีหรอกราบเรียบมีความสุข จนมาตอนนี้เราต้องใช้คำว่าเราเป็นกัลยาณมิตรที่ดีต่อกัน ยังอำกันเลยว่าเราสึกออกมาพระไปบวชต่อ ชอบพูดเล่นจนเป็นเรื่องว่าคนต้องนึกว่าเกลียดกันไม่อยากอยู่บ้านเดียวกัน แต่จริง ๆ แล้วมันไม่มีอะไร มันคืออยากส่งวาระเป็นสุขใจให้กัน"

ก่อนหน้านี้จากคนที่ไม่มีศาสนา ไม่เข้าใจศาสนา พอได้ไปสัมผัสได้ไปปฏิบัติ ศาสนาให้อะไรกับเรา ?
"ให้มากมาย ยังไม่กล้าตอบชัดเจน เราเหมือนต้นไม้ได้ฝน ได้เติมเต็มชุ่มฉ่ำกับความรู้สึกบางอย่าง ให้อะไรยังไม่กล้าระบุชัดเจน เพราะมากมายเหลือเกินในสิ่งที่เราต้องเรียนรู้อีกเยอะ แต่เหมือนเราได้ก้าวขึ้นมาจากความติดขัดอะไรหลาย ๆ สิ่ง" 
 

 

 
ที่มา : รายการคุยแซ่บShow