ทั่วโลกร่วมอาลัย "พลเอกโคลิน พาวเวลล์" วัย 84 ปี อดีตรัฐมนตรีต่างประเทศผิวสีคนแรก ในประวัติศาสตร์ของสหรัฐฯ ในสมัยประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุช ตั้งแต่ปี 2544 ถึง 2548 เขาได้ชื่อว่าเป็นรัฐบุรุษผู้ดำรงตำแหน่งสำคัญ ตั้งแต่ ที่ปรึกษาด้านความมั่นคงแห่งชาติ (2530-2532), ผู้บัญชาการประจำกองบัญชาการทหารบก (2532) ก่อนขึ้นเป็นประธานคณะเสนาธิการทหารร่วม (2532-2536) โดยมีบทบาทบัญชาการในช่วงสงครามอ่าวเปอร์เซีย เขามีส่วนกำหนดนโยบายต่างประเทศช่วงปีท้ายๆ ของศตวรรษที่ 20 และต้นศตวรรษที่ 21 แต่ความผิดพลาดด้านข่าวกรองที่นำไปสู่สงครามอิรักทำให้เกิดรอยด่าง และทำให้เขาถูกจดจำในฐานะวีรบุรุษสงคราม "ที่บาดเจ็บจากอาวุธที่มีประสิทธิภาพทำลายล้างสูง" (ที่ไม่มีอยู่จริงในอิรัก)
ครอบครัวของพาวเวลล์ โพสต์เฟซบุ๊กเมื่อเช้าวันที่ 18 ตุลาคม ตามเวลาท้องถิ่น แจ้งว่า เขาถึงแก่อสัญกรรมด้วยภาวะแทรกซ้อนจากการติดเชื้อโควิด-19 ทั้งที่ฉีดวัคซีนครบ 2 โดส แต่ภูมิคุ้มกันของเขาอ่อนแอลง หลังต่อสู้กับโรคมะเร็งเม็ดเลือดและโรคพาร์กินสันมายาวนาน และคนใกล้ชิดของพาวเวลล์ บอกด้วยว่า เขาเตรียมเข้ารับการฉีดวัคซีนเข็มกระตุ้นเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว แต่เกิดป่วยเสียก่อน
เขาได้ชื่อว่าเป็นทหารอาชีพที่โดดเด่นและเป็นผู้บุกเบิก เชื้อสายจาไมกาไม่ได้เป็นอุปสรรคในหน้าที่การงาน จากการเป็นหนึ่งในที่ปรึกษาหลายพันคนที่ถูกส่งไปเวียดนามใต้ เมื่อปี 2505 ในสมัยประธานาธิบดีจอห์น เอฟ เคนเนดี ได้ก้าวสู่ตำแหน่งที่ปรึกษาด้านความมั่นคงแห่งชาติผิวสีคนแรก ช่วงปลายเทอมของประธานาธิบดีโรนัลด์ เรแกน ก่อนดำรงตำแหน่งประธานคณะเสนาธิการทหารร่วมที่อายุน้อยที่สุดในสมัยของประธานาธิบดีจอร์จ เอช ดับเบิลยู บุช
ความนิยมในตัวเขาในสายตาของคนในชาตินั้นสูงลิบลิ่ว หลังจากสหรัฐฯเป็นผู้นำในการกำชัยชนะจากสงครามอ่าวเปอร์เซีย ตอนนั้น เขาได้รับการคาดหมายว่าเป็นตัวเก็งในสนามเลือกตั้งที่จะทำให้เขากลายเป็นประธานาธิบดีผิวสีคนแรกของสหรัฐฯ ด้วยซ้ำแต่ก็ต้องมาพลาดท่า เมื่อครั้งดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีต่างประเทศในสมัยประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุช อันเป็นผลมาจากข่าวกรองที่ผิดพลาดที่นำไปสู่สงครามอิรัก ที่เขาเรียกว่า "รอยด่าง" บนเส้นทางอาชีพของเขา เพราะยังมีภาพจำสมัยที่เขาถือขวดเล็กๆ ในที่ประชุมคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติที่นิวยอร์ก เมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ ปี 2546 เพื่อย้ำว่า อิรักอาจผลิตสารแอนแทร็กซ์ด้วย
แม้ในอดีตจะผิดพลาดไปบ้าง แต่เขาคือต้นแบบของคนอเมริกันผิวสี ที่บรรลุความฝันแบบอเมริกันขอเพียงแค่ "ฝันให้ใหญ่ และไปให้ถึง" เท่านั้น