แมวน้อยมาบอกลาเจ้าของถึงหน้าห้องขัง

โดยมะลิ กะปิ โพสต์อธิบายเรื่องราวดังกล่าวว่า...
#น้องแมวมารอพบเจ้าของหน้าห้องขัง
สตอรี่นี้ เรานั่งทำไปพร้อมกับน้ำตาซึม ด้วยความหดหู่ใจ
ก่อนกลับบ้าน ประมาณ 2 ทุ่ม ระหว่างพาพี่ทองลงมาเดินเล่นหน้าโรงพัก
มองไปเห็นบังคนนึง จูงเชือกแมว ด้วยความรักแมว
จึงเดินเข้าไปถามไถ่
จึงทราบจากบังผู้นี้ว่า เจ้าของแมวถูกชุดสืบสวนควบคุมตัว(ยาเสพติด)มาที่นี่ แล้วได้ฝากแมวซึ่งเป็นสัตว์เลี้ยงคู่ใจไว้กับตน
ตนเป็นเพื่อนที่ทำงานเดียวกันกับเจ้าของแมว จึงทราบมาตลอดว่า เจ้าของรักแมวตัวนี้มาก เขาเก็บมาเลี้ยงได้2ปีแล้ว
เขาไม่มีญาติอยู่ที่นี่ มีแต่น้องแมวที่อยู่ด้วย
เวลาไปทำงาน ก็แอบกลับไปดูแมว จนโดนนายจ้างตำหนิ ไปไหนมาไหนเขาก็เอาแมวไปด้วย
สงสารแมว เลยอยากพามาบอกลาเจ้าของ เพราะไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกมั้ย แต่หมดเวลาเยี่ยมแล้ว
เจ้าหน้าที่ไม่อนุญาต
อยู่กับตน บ้านตนเป็นกระต้อบเก่าๆ มีแมวที่ตนเก็บมาเลี้ยง 4 ตัว กลัวพากลับไป จะโดนแมวที่บ้านกัด แล้วหนีเตลิดไป แต่ด้วยความสงสาร ก็ต้องพากลับไปอยู่ด้วย กลับไปกินๆอดๆด้วยกัน
ฟังเรื่องราวน้องแมวแล้ว รู้สึกหดหู่ใจมากนะ
แต่เรื่องเจ้าของ ทำผิดก็ต้องรับโทษตามกฎหมาย
สิ่งที่เราช่วยน้องได้ คือพาเข้าไปพบเจ้าของ เพราะถ้าส่งไปฝากขังที่ศาล ก็จะไม่มีโอกาสแล้ว
เราอุ้มแมวขึ้นมา แล้วบอกบังว่า เดี๋ยวจะพาน้องแมวเข้าไปหาเจ้าของให้นะ ให้บังรอตรงนี้ก่อน
พาน้องแมวขึ้นไปหน้าห้องขัง บอกสิบเวรว่า ขอแมวพบเจ้าของหน่อยนะคะ สงสารน้องแมว
สิบเวร(ดาบสาร) จึงเปิดให้พาน้องแมวเข้าไป
และให้น้องแมวอยู่นอนกับเจ้าของหน้าห้องขัง
ดาบสารมีความบอกผู้ต้องขังว่า ไม่ต้องห่วงหรอก คุณนายเค้าใจดีเดี๋ยวเค้าดูแลแมวให้
เราเอาอาหารกับน้ำลงมาวางไว้ให้ เผื่อน้องหิว
ก่อนเดินออกมา เราบอกกับเจ้าของว่า ไม่ต้องห่วงนะคะ เราจะช่วยหาคนดูแลน้องให้
เจ้าของน้ำตาคลอ พร้อมเอ่ย ขอบคุณมากครับ
ถ้ามีคนรับเค้าไปดูแลได้ ผมก็สบายใจ
เราเอาอาหารที่แฟนเพจส่งมาให้ และนำมาฝาก
แบ่งให้บังไปเลี้ยงแมวที่กระต๊อบ
และนำเงินที่เหลือจากค่ารักษาพี่ทอง ให้บังไว้ซื้อข้าว ปลาทู 200
เนื่องจากบังก็ลำบาก เลี้ยงกันตามมีตามเกิด
ส่วนน้องแมวตัวนี้ เพจจะแบ่งเงินของพี่ทอง
เพื่อใช้จ่ายพาน้องไปทำหมัน
และอยากหาบ้านที่พอจะรับน้องไปเลี้ยงดูต่อได้ค่ะ
หากใครเมตตารับน้องไปดูแลต่อได้ ติดต่อมาที่เพจได้เลยนะคะ
#แมวผู้ต้องขัง #สภบางปะอิน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.