Lifestyle 2 Lifester : 2 หนุ่ม 2 สไตล์ในมุมเดียวกัน

หนุ่ม 2 คนนี้ มีส่วนคล้ายกันตรงที่เริ่มถ่ายภาพด้วยการหาอะไรทำให้กับตัวเอง แต่ผลลัพธ์ที่ได้จากความมุ่งมั่น คือรางวัลที่ตอบรับผลงานของพวกเขาไม่ว่าจะเป็นในรูปของถ้วยรางวัล คำชื่นชม และความเชื่อถือ แม้ส่วนลึกเบื้องหลังการถ่ายภาพคือเรื่องตาบอดสีที่คนหนึ่ง อยู่ในระยะเฉียดประเภทหมอไม่ฟันธง ส่วนอีกคนมากหน่อยแต่ก็ไม่ใช่ 100 %

ฮัท อภิรักษ์ เพียรทอง เริ่มเปิดเผยตัวเองให้เป็นที่รู้จักของคนอื่นจากการเขียนบล็อกในเว็ป www.oknation.net/blog ประเภทที่เจ้าตัวบอกว่า เขียนเองอ่านเอง ชมเอง แรกๆ โพสต์ทิ้งไว้ มีเวลาค่อยเข้ามาอ่าน แต่ไปๆ มาๆมีแฟนคลับเป็นของตัวเองแล้ว

เริ่มจากการถ่ายรูปด้วยมือถือเวลาออกทริป ขณะที่เพื่อนๆ ใช้กล้องใหญ่ถ่าย ตัวเองก็เลยรวบรวมภาพจากกล้องเพื่อนๆบวกกับรูปของตัวเอง(บ้าง) มาบันทึกเป็นเรื่องราว กระจายผ่านอีเมล์ของบริษัท เพื่อนๆ เห็นก็ชอบใจว่า ชมว่าถ่ายรูปสวยเขียนเรื่องสนุก

ผมเริ่มถ่ายรูปเพราะอยากเท่ห์เหมือนคนอื่นบ้างจากที่เคยอ่านเรื่องราวต่างๆ ในห้อง บลูพลาเน็ต เว็ปไซด์พันทิพ แล้วเห็นว่าบางกระทู้รูปสวยแต่เขียนไม่สนุก บางเรื่องเขียนสนุกแต่รูปไม่สวย ก็เลยคิดว่าเขียนเองน่าจะดี
จากจุดเริ่มต้นความคิดนี้เองกลายเป็นว่า เหมือนเขามาร์กชีวิตตัวเองเอาไว้ ตามจุดต่างๆ ผ่านเรื่องราวในบล็อกพอได้กลับมาอ่าน มันเหมือนให้กำลังใจตัวเอง ทำให้ปรับปรุงชีวิตดีขึ้นเรื่อยๆในหลายๆ ด้าน รวมถึงเรื่องงาน

ผมมองว่าสิ่งที่เห็นในธรรมชาติ มันเป็นเรื่องจริงเสมอ ความจริงเกิดขึ้นเวลาเดินทาง และได้นำสิ่งเหล่านี้มาใช้ในการทำงานด้วยและแม้บางสถานที่ที่ต้องถกเถียงกับต่างชาติ หรือกระทั่งการเปลี่ยนงานแต่นั่นเป็นพัฒนาไปสู่สิ่งที่ดีขึ้น

จากที่ใช้กล้องมือถือถ่ายไปเรื่อยก็ขยับมาใช้กล้องใหญ่ เพราะแรงยุจากเพื่อนๆ ที่เห็นเราใช้แต่มือถือถ่าย รูปก็สวยนะน่าจะใช้กล้องถ่ายรูปไปเลย กล้องตัวแรกที่ใช้ก็เลยเป็นกล้อง DSLRLite มีแต่คนบอกว่าใช้ง่าย แต่พอถ่ายรูปออกมาปรากฏว่ามันไม่ได้เรื่อง แต่ก็เรียนรู้ไปเรื่อย จนเดี๋ยวนี้สบาย

นอกจากแรงยุเรื่องการใช้กล้องแล้ว ยังมีแรงยุจากเพื่อนบล็อกเกอร์ใน www.oknation.net ให้ส่งบล็อกเข้าประกวด ThailandBlog Awards 2013 แล้วก็ได้รางวัลมาครองจากประเภทบล็อกถ่ายภาพท่องเที่ยวPhoto and Travel หลังจากนั้นเริ่มมีเอเยนซี่ติดต่อเข้ามาเกี่ยวกับการถ่ายภาพแต่เป็นจังหวะที่มีปัญหาทางการเมือง ก็เลยเงียบไปกระทั่งล่าสุด ที่แคนนอน ติดต่อให้มาเป็น Lifester

Lifester ในความหมายของฮัท ก็คือสิ่งที่เขาเป็นคือชอบที่จะใช้ชีวิตในการเรียนรู้ด้วยตัวเอง ถ้าไม่ได้จริงๆค่อยไปหาคำตอบจากคนที่เราเชื่อถือ ยิ่งเวลาไปเรียนรู้การถ่ายรูปเขาชอบที่จะไปตามลำพัง พอได้รูปที่ชอบเราก็อยากจะแบ่งปันถึงประสบการณ์ที่ทำให้เราได้รูปนั้นๆ มา

เขามองว่าการถ่ายรูปเป็นเรื่องที่ดีเพราะเป็นการเปลี่ยนชีวิต ปัจจุบันถ่ายเก็บไว้ดูเป็นไดอารี่และนอกจากแบ่งปันภาพถ่ายและเรื่องราวในบล็อกแล้ว เรายังหันไปเปิดเฟสบุ๊กเพื่อแชร์ประสบการณ์กับเพื่อนๆ ในโลกออนไลน์ทำให้รู้ว่ามีคนติดตามเป็นแฟนคลับมาจากบล็อกไม่น้อย
บางคนเรียกเป็นอาจารย์ บางคนที่เราไปคอมเมนต์ว่ารูปเขาสวยเขาก็ขอบคุณมา แถมก็อปปี้ลิงก์ของเราในโอเคเนชั่นมาให้ดูว่าเขาเรียนรู้การถ่ายภาพมาจากที่นี่นะ

จากเฟสบุ๊คฮัทขยับขึ้นมาตั้งกลุ่ม ชมรม มือใหม่ หัดถ่ายรูป ให้ดูสวย ถือเป็นจังหวะที่ดีเพราะชมรมหรือกลุ่มเกี่ยวกับภาพถ่ายอื่นๆ ในเฟสบุ๊คเหมือนจะถึงจุดอิ่มตัว พอกลุ่มนี้เปิดตัวขึ้นเลยมีคนมาสมัครเข้าชมรม ทั้งมือใหม่ และมือเก่าจากชมรมอื่น
แม้จะมีกฎกติกาหลายอย่างแต่กลุ่มที่ตั้งขึ้นก็ไม่ธรรมดา เพราะเป็นเสมือนฐานข้อมูลย่อมๆ ที่สามารถเช็คประวัติย้อนหลังดูภาพ และยังลิงค์ไปยังเว็ปอื่นๆ ของสมาชิกได้ด้วย เรียกว่าไม่ธรรมดาทีเดียวจนปัจจุบันมียอดสมาชิกไต่ระดับขึ้นไปถึง 9,999คนแล้ว และพร้อมอ้าแขนรับสมาชิกเพิ่มเติมเสมอๆ เพราะเจ้าตัวหวังว่าน่าจะมีสมาชิกแตะระดับแสนกับเขาบ้างคงจะดี

เบื้องหลังการถ่ายภาพสวยๆของฮัท น้อยคนจะรู้ว่า จริงๆ แล้ว เขาก็มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องตาบอดสีเพราะเทสต์แล้ว หมอไม่ฟันธงว่า ตาบอดสีหรือสายตาปกติ แต่ก็ยอมให้ผ่านไปได้เพราะถ้าไม่ถึงขนาดต้องทำงานเกี่ยวกับการแยกสี หรือรายละเอียดของสี ก็ไม่มีปัญหา

แต่ถึงจะบอดสีหรือไม่บอดสีเขาก็มั่นใจในภาพถ่ายที่นำเสนอออกมา และยังมุ่งมั่นถ่ายภาพเก็บเป็นไดอารี่ต่อไปรวมถึงมีงานด้านการถ่ายภาพเข้ามาและอีกสิ่งหนึ่งที่เขาหวังไว้จะมีโอกาสได้ทำทั้งที่เป็นสิ่งที่เขามองว่าน่าเบื่อที่สุด ก็คือการเขียนหนังสือแต่หากจะทำก็คงต้องเป็นหนังสือแบบฮัท...ฮัท คือหนังสือในรูปแบบที่เขาอยากให้เป็น...
ติดตามรายละเอียดของผู้ชายอารมณ์ดีคนนี้ได้ที่www.oknation.net/blog/mrapirakและ www.facebook.com/mrapirak

----------------------------------------------------------------------------------

แมน ณัฐวุฒิ แซมมงคล หนึ่งในสมาชิกชมรมมือใหม่หัดถ่ายรูปให้ดูสวยเป็นช่างภาพที่มีงานภาพปรากฏอยู่ตามโรงแรมหลายแห่ง ทั้งที่ออกตัวว่า อยากหาอะไรทำเพื่อคลายเครียดและลงเอยด้วยการหลงรักการถ่ายภาพไปโดยปริยาย
ก่อนจะหันมาจับกล้องถ่ายรูป เขามุ่งมั่นอยู่กับการทำงานประจำโดยเฉพาะการเป็นชิปปิ้งทำให้ยุ่งอยู่กับงาน จนร่างกายประท้วง เกิดอาหารบ้านหมุนส่วนหนึ่งเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ กระทั่งหมอทัก จะเลือกงานหรือเลือกสุขภาพ สุดท้ายก็เลยคิดได้บอกลางานประจำ

แมนเป็นคนนครศรีธรรมราชแต่ไปเที่ยวยโสธรแล้วชอบ ก็เลยไปลงหลักปักฐาน ทำมาหากิน เปิดร้านขายของอยู่ที่นั่นเกือบ10 ปีแล้ว ขณะเดียวกัน ก็เริ่มหันมาจับกล้องถ่ายภาพออกท่องเที่ยวไปตามสถานที่ต่างๆ
เริ่มจากถ่ายรูปเพราะคลายเครียดกลายเป็นความหลงใหลไม่รู้ตัว

ระหว่างเปิดร้านขายของ เขาพยายามหาอะไรที่ชอบทำเห็นว่าการถ่ายรูปทำให้มีสมาธิ ชอบถ่ายรูปแลนด์สเคป เพราะชอบและรู้สึกถึงความเป็นอิสระเริ่มจากกล้อง 40D ตอนนี้ใช้ 7D แต่จะใช้กล้องอะไร สำหรับเขาแล้วมองว่า มุมมองสำคัญที่สุดและอีกหน่อยวงการกล้องดิจิตอลต้องเหนื่อย เพราะมือถือเข้ามาแทนที่แถมใช้ถ่ายภาพได้สวยด้วย

การมุ่งมุ่นฝึกฝนถ่ายรูปของเขาเริ่มจากที่มีคนวิจารณ์ภาพถ่ายของเขาที่คิดว่าเด็ดสุดแล้ว ตอนแรกรับไม่ได้แต่พอมีเวลาได้คิด ก็เริ่มเข้าใจแล้วหันมาเรียนรู้อย่างจริงจังโดยหาความรู้ผ่านทางกูเกิ้ล แล้วพยายามพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ
ถึงกระนั้นตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจในภาพถ่ายของตัวเพราะเหตุผลสำคัญ ....

ตาบอดสี แต่ไม่ใช่ร้อยเปอร์เซนต์นะครับ พอแยกได้บ้าง แต่ก็ไม่มั่นใจว่าบางภาพที่ถ่าย หรือ ปรับสีภาพออกมาแล้วจะเพี้ยนมั้ย ก็จะให้แฟนช่วยดูให้ แมนบอกเล่าถึงปัญหาหนึ่งที่มักประสบในการถ่ายภาพคือบางครั้งไม่มั่นใจว่าภาพที่ถ่ายออกมาจะสีเพี้ยนมั้ย
แต่สิ่งหนึ่งสำคัญที่สุดสำหรับเขาคือการวางภาพ และเวลา คือ หาเวลาไปให้ตรงกับเรื่องราวที่อยากจะถ่ายภาพ อย่างเช่นบ้านป่าบงเปียง ที่เป็นนาขั้นบันไดจะเลือกไปช่วงไหนให้ได้อย่างที่ชอบ นอกเหนือจากนั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวเราที่จะหมั่นฝึกฝน
ผมเป็นคนชอบถ่ายรูปไปแล้วฝึกถ่ายทุกวัน จนกล้องที่ซื้อมาไม่นาน ซัตเตอร์ไม่หมดไป 2รอบแล้ว คิดดู

จะใช้กล้องอะไรก็ตามมุมมองเป็นตัวหลักในการถ่ายรูป
แม้จะเป็นนักถ่ายภาพฝีมือฉกาจไปแล้วมีงานถ่ายภาพรีวิวพวกรีสอร์ต หรือถ่ายรูปให้กับโรงแรมบางแห่ง แถมมีบ่อยครั้งที่เห็นรูปไปปรากฏอยู่ที่โรงแรมนั้นโรงแรมนี้ โดยไม่รู้ตัวก็มี แต่เขาก็ยังถ่อมตัวสุดๆ รวมทั้งชอบที่จะตามฝันของตัวเองมากกว่าการต้องไปเข้าชมรม หรือร่วมกลุ่มใดๆ อาจจะเพราะเคยเจอประสบการณ์ที่น่าเบื่อเพราะทุกคนไม่ได้มองหรือชื่นชมที่ผลงาน แต่มักมองกันที่ตัวบุคคลมองแค่ว่าคุณเป็นใคร
งานประกวดภาพนี่ผมไม่สนใจเพราะรู้สึกได้ว่า เหมือนหันธงมาแล้ว อย่างงานใหญ่งานหนึ่ง เห็นชื่อมีเชิญใครไปก็รู้แล้ว บางทีสิ่งเหล่านี้ทำให้เด็กรุ่นใหม่ท้อได้

และแม้เจ้าตัวจะบอกกับใครๆ ว่า จังหวัดยโสธรไม่มีสถานที่ท่องเที่ยวแต่เพราะความที่ชอบถ่ายภาพ ทำให้เขาไปเจอโรงงานทำเครื่องทองเหลือง มีเตาหลอมที่อยู่ใต้หลังคาสังกะสีเก่าๆ คนทั่วไปอาจมองไม่เห็นความสวยงามอะไรเจ้าของเองก็กำลังจะสร้างโรงงานใหม่ขึ้นมาแทนที่ แต่สำหรับสายตาของเขาแล้ว มองว่า มันเป็นโลเคชั่นที่สวยโดยเฉพาะยามที่มีแสงสาดทะลุผ่านรูหลังคาลงมา

ทุกวันนี้ เขามีเวลาให้กับตัวเองและครอบครัวและยังใช้เรื่องราวระหว่างทางสอนลูกถึงการใช้ชีวิต ที่แม้จะดูว่าอยู่ลำบากแต่แววตาของพวกเขากลับมีความสุขโดยเฉพาะตามหมู่บ้านชาวเขา ที่เขาชอบไปแวะพักทักทาย ทำให้เกิดกำลังใจที่จะทำอะไรๆ
อีกอย่างที่เขาชอบทำคือการได้พาเตี่ยกับแม่ไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ และถ่ายรูปไว้เพราะสักวันหนึ่งเมื่อเขาไม่อยู่ เราได้กลับไปที่ตรงนั้น ก็ยังระลึกถึงได้

สำหรับ Lifester ในมุมมองแมน เขามองว่าแม้จะเป็นเรื่องทางธุรกิจแต่ก็เป็นสิ่งที่ดีเหมือนเป็นการรวมกลุ่มของคนถ่ายภาพ นำภาพมาแชร์กัน มีการรวมกลุ่มวิจารณ์ผลงานมีการติชม ทำให้เกิดการพัฒนา การถ่ายทอดออกมาได้ดีซึ่งก็จะเป็นประโยชน์กับคนรุ่นใหม่ๆ

ส่วนเรื่องราวผ่านภาพของเขาผู้ชายคนนี้สามารถติดตามเพิ่มเติมได้ จาก www.facebook.com/man.nabon

2 หนุ่ม 2 ไลฟ์สไตล์ที่ต่างกันแต่บังเอิญมาอยู่ในจังหวะของมุมเดียวกัน คือการรักการถ่ายภาพและถ่ายถอดประสบการณ์สู่กัน อาจเป็นกำลังใจให้กับใครหลายๆ คน อย่าได้ท้อและถ้าไม่ถอย ทุกอย่างก็จะมีแต่ก้าวไปข้างหน้า

............................................................

ร่วมแบ่งปันประสบการณ์ผ่านภาพถ่ายได้ที่นี่ www.canonlife.com