"ชูวิทย์" เล่าเรื่องถึงใคร? "พระเวชสันดรตีกิน" เตือนสื่อฯระวังเป็นเหยื่อ

27 มกราคม 2567 จากกรณีเพจเฟซบุ๊ก "สรยุทธ สุทัศนะจินดา กรรมกรข่าว" โพสต์ข้อความจาก "จอมแฉ" ชูวิทย์ กมลวิศิษฎ์ ที่กำลังรักษาตัวในโรงพยาบางที่สก็อตแลนด์ มีรายละเอียดดังนี้

ข้อความของ "ชูวิทย์ กมลวิศิษฎ์"จาก รพ.ในสก็อตแลนด์ครับ …
“ถึงแม้ผมใกล้จะไปดินแดนแห่งความสงบ ผมยังเรียกร้องความยุติธรรมที่ถูกกลั่นแกล้งจาก “ผู้เสแสร้งทำดีเพื่อสังคม” ในชีวิตของผมเคยถูกคนกลั่นแกล้งสารพัด แม้จะถึงวาระสุดท้าย แต่ผมยังยึดหลัก “ ชีวิตกับสู้ของคู่กัน” 

สักวันความจริงจะปรากฎ ไม่ว่านานสักเพียงใด 

ของเก๊ มันคือของเก๊วันยังค่ำ ร้องเรียนหวังเงินทองนี่เอง มิน่าเล่าเฝ้าร้องเรียน ขอความเป็นธรรมให้ผมก่อนจะหลับตาในดินแดนความสุขอันเป็นนิรันดร 

แล้วได้แต่หวังว่าคงมีสักคนที่ยังคิดถึงผมบ้าง
26 มกราคม 2567“ 
ปัจจุบัน ชูวิทย์ ป่วยยังรักษาตัวอยู่ที่ รพ.ในสก็อตแลนด์

ล่าสุดเมื่อเวลา 23.23 น. วันที่ 26 ม.ค.ที่ผ่านมา ได้มีการโพสต์ข้อความเพิ่มเติมอีกโพสต์มีรายละเอียดระบุว่า 

‘ชูวิทย์’ เตือนสื่อ
“กาลครั้งหนึ่ง ไม่นานสักเท่าไหร่

มีโมฆะบุรุษนาม “สีสากกะเบือ” ไม่มีอาชีพเป็นหลักแหล่ง เที่ยวหากินตามงานวัดหลอกชาวบ้านไปวันๆ เมื่อเห็นว่าหลอกคนได้ง่าย แค่เล่าเรื่องโกหกพกลมคนก็เชื่อ จึงคิดการใหญ่ ทำตัวเป็น “คนดีศรีสังคม”

อันสังคมไทยมักเชื่อถือคน “มือถือสากปากถือศีล” แค่ทำท่ากราบไหว้พระสงฆ์องค์เจ้า คนไทยก็หลงเชื่อลีลาชี้นิ้วโกหก อาชีพร้องเรียนแล้วแบล็คเมล์มันช่างหากินง่ายเสียเหลือเกิน

เรื่องไหนเห็นว่าจะได้สตางค์ไม่มีรีรอ ทำตัวดั่ง “พระเวชสันดรมาโปรดสัตว์” แต่ที่ไหนได้พอโปรดได้ที่ก็ตีกิน หากไม่ใช่ของแท้ย่อมหวั่นไหว

เสมือนหนึ่งในภาษากฎหมายเรียก “ขู่กรรโชก” กระตุกให้สะดุ้งแล้วรอเคลียร์ เพราะเกรงกลัวอิทธิพลคนใช้สื่อเป็นเครื่องมือ บรรดาข้าราชการกลัวหัวหดเมื่อได้ยินชื่อ “สี”

พวกสีขาวไม่อยากมีเรื่องต่อความยาวสาวความยืด จึงจ่ายดีกว่า ยิ่งพวกเทาๆ แทบจะรีบเอาเงินสดใส่ลังเบียร์ไปแกล้งลืมไว้ถึงที่บ้าน

สังคมมันบัดซบ คนชั่วมันถึงหากินแบบนี้ได้ 

ขอเตือนสื่อไม่ให้เป็นส่วนหนึ่งของ “ศาลาคนชั่วแสร้งทำดี” มันช่างเลวกว่า “คนเลวที่ยอมรับว่าเลว” สังคมต้องระวัง เพราะเชื่อหรือไม่ว่ารายนี้ไม่ใช่รายแรก และไม่ใช่รายสุดท้ายแน่นอน 

คนใกล้ตายอย่างผมไม่เสียเวลาเล่าเรื่องโกหก
ชูวิทย์ กมลวิศิษฎ์
26 มกราคม 2567”