ชายวัย56หลงป่า6วันรอดปาฏิหาริย์ พร้อมเล่าเรื่องชวนขนลุก

20 กันยายน 2564 หลังจากเจ้าหน้าที่พบตัวนายวัชระ หรือ ใจ สิงห์ทอง อายุ 56 ปีชาวบ้านโพธิ์ศรีสำราญ ม.13 ต.หัวนา อำเภอเมือง จังหวัดหนองบัวลำภู ที่ขึ้นไปไต้เห็ดพร้อมกับพวกอีก 2 คนแล้วเกิดพลัดหลงหายไปในป่าบนเขาภูเก้า ตั้งแต่เวลาประมาณ 21.30 น.ของคืนวันที่ 13 กันยายน 2564 ก่อนที่จะมีชาวบ้าน บ้านวังมน อำเภอโนนสัง  จะขึ้นไปหาเห็ดและพบตัวนายวัชระหรือใจอยู่อีกฟากหนึ่งของภูเขา ห่างจากจุดที่นายวัชระขึ้นไปกว่า10 กม. ในเช้าวันที่ 18  กันยายน 2564 ที่ผ่านมารวมระยะเวลา 6 วัน ท่ามกลางความโล่งใจของทุกฝ่ายที่เห็นว่า ผู้พลัดหลงในป่ายังมีชีวิตอยู่และสุขภาพร่างกายยังดี ไม่ได้เป็นอะไร 

หลังจากนั้น ผู้สื่อข่าวได้เดินทางไปยังบ้านพักของ นายวัชระหรือใจ  สิงห์ทอง ผู้ที่เข้าป่าไปเก็บเห็ดแล้วหายไปจนทำให้ชาวบ้าน อาสาสมัครต่างๆ และเจ้าหน้าที่ต้องออกตามหา  ที่บ้านโพธิ์ศรีสำราญ ต.หัวนา อ.เมืองหนองบัวลำภู และทราบข่าวจากญาติพี่น้องว่า ในวันนี้ได้พา นายวัชระ  สิงห์ทอง ไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลหนองบัวลำภู และก็ได้เดินทางกลับมาอยู่บ้าน ซึ่งพบว่า วันนี้ นายวัชระ สิงห์ทอง ได้นอนพักผ่อนเกือบตลอดวัน และยังพูดคุยได้ตามปกติ พร้อมทั้งได้มานั่งพูดคุยกับญาติพี่น้องและเพื่อนบ้านอีกคนหนึ่งที่ได้เดินทางเข้าป่าหาเห็ดด้วยกัน จนพลัดหลง กัน ขณะที่ นายวัชระ  สิงห์ทอง บอกว่า ไม่ได้หลงไปไหนพอดีมีผู้หญิงมาเรียกไปบ้าน ไปกินแกงเห็ดแล้วก็พักนอนอยู่ที่นั่น ช่วยงานเผาถ่าน ก่อนที่จะเดินทางกลับนั้น กำลังจะไปเปิดเตาถ่านพอดี  ทางย่าก็ร้องบอกว่า อย่าเพิ่งไปเปิดมาคนมาหา จากนั้นก็ออกมาหาคน ที่ไปหาและได้กลับมาบ้าน และนายวัชระ  สิงห์ทอง ยังบอกว่า ในวันแรกจะกลับไปเอาถ่านมาขาย แต่วันนี้บอกว่า ไม่เอาแล้ว

ทางด้าน นางดารา ปาณพรหม อายุ 56 ปี เป็นพี่สาวคนโตของอดีตภรรยาที่เป็นคนดูแลให้ข้าวปลาอาหาร  ให้ที่พักอาศัย นายวัชระ  สิงห์สอง   เล่าว่า  ในวันที่ 18 กันยายน  2564 นอนไม่หลับ แม่ครัวก็เริ่มลุกมาทำอาหาร ที่เตรียมไว้ให้เจ้าหน้าที่ ชาวบ้านและอาสาสมัคร ที่จะต้องนำติดตัวขึ้นบนภูไปตามหาอีกวันหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นเวลาประมาณ 05.00 น. ตนเองจึงได้ออกมาจุดธูปที่หน้าบ้าน บอกเจ้าป่าเจ้าเขาผีปู่ผีย่า พ่อแม่ที่ตายไปแล้ว ขอให้ได้พบเจอ ถ้าพูดไม่ได้ก็ขอให้เป็นนกกามาร้องบอก  จากนั้นก็ได้ไปจุดธูปที่หน้าบ้านของ นายวัชระ  สิงห์ทอง อีก เพราะว่า ตลอดเวลาที่หามา 5 วันเริ่มเหนื่อยแล้ว ไม่ไหวแล้ว เงินที่จะเป็นค่าอาหารการกิน สำหรับผู้ที่จะมาช่วยค้นหาก็หมดไปมากแล้ว หากไม่เจอก็จะหยุดการค้นหา แต่พอเวลาประมาณ 08.00 น. ก็ได้รับแจ้งจากทางผู้ใหญ่บ้านว่า พบแล้ว อยู่ฝั่งทางบ้านหนองเล้าข้าว ต.บ้านถิ่น อ.โนนสัง จ.หนองบัวลำภู ซึ่งจะอยู่อีกฝากภูด้านหนึ่งจากจุดที่ขึ้น 

นอกจากนั้น นางดารา  ยังกล่าวอีกว่า ขอเวลาหลังจากเดินทางไปทำธุระที่ กรุงเทพมหานคร แล้วก็จะกลับมา พา นายวัชระ สิงห์ทอง ไป ขอขมาแก้บนตามสถานที่ต่างๆ โดยเฉพาะ ที่วัดภูเก้าเขาภูเมย ที่อยู่บนภู ซึ่งมีคนบอกว่า วัดแห่งนี้ เป็นวัดที่ย่าเลิงกับสามีและครอบครัวสร้างขึ้นบนที่ดินของตนเอง อยู่บนเทือกเขาภูเขาภูเก้า ฝั่งทาง บ้านหนองเล้าข้าว  ก็จะไปกราบขอขมา ส่วนตัวของ นายวัชระ   สิงห์ทอง ต่อไปก็จะพาไป บำเพ็ญประโยชน์ช่วยพระกวาดตาด ทำความสะอาดบริเวณวัด ฝึกปฏิบัติตนตามแนวทางพระพุทธศาสนา หากอยากจะบวช ก็จะขอส่งเสริมสนันสนุนให้บวช ในพระพุทธศาสนาไปตลอดชีวิต

ส่วนทางด้าน   นางดอกมะลิ  คมขำ ญาติภรรยายอีกคนหนึ่งซึ่ง บ้านอยู่ติดกันและคอยดูและนายวัชระหรือใจ ร่วมกันกับพี่น้อง ๆ อีก2-3คน เล่าว่า  วันนี้ได้พา นายวัชระ  สิงห์ทอง ไปหาหมอที่โรงพยาบาล ซึ่งก็พบว่า อาการปกติดีทุกอย่าง มีสติสัมปชัญญะ  ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้รับประทานยาของหมอทางด้านจิตเวช ญาติพี่น้องก็ไม่เคยมีอาการป่วยทางจิต วันนี้หมอบอกว่า ทั้งความดัน อะไรต่างๆ ปกติดี หมด จึงได้พากลับมาที่บ้าน ส่วนเรื่อง ที่ นายใจ เล่าให้ฟัง วันนี้เขาก็ยังยืนยันว่าคืนเกิดเหตุที่พลัดหลงกับเพื่อนมีผู้หญิง  มาเรียนให้ไปกินแกงเห็ดจึงเดินตามไปและไปพักอยู่กินกับครอบครัวนั้นตลอดเวลาที่หายไป  โดยช่วงที่หายไปญาติพี่น้องได้ไปหาหมอดูหลายที่หมอดูบอกว่ายังไม่ตายมี ผู้หญิงและผู้ชายช่วยไว้  

แต่พอมาฟัง นายวิชระ  สิงห์ทอง  เล่าแล้วว่า ตลอดเวลาที่หายไปได้มีผู้หญิงให้ อาหาร ข้าวให้น้ำ ซึ่งไปอยู่กับครอบครัวหนึ่ง  จะเรียกว่า ครอบครัวย่ามีกัน 3  คนเป็นพ่อแม่และลูกชายราว 13-14 ปี จึงตรงกับที่หมอดูว่านายใจมีผู้ชายดูแลอยู่ไม่รู้ว่าเป็นเทวดาหรือเป็นอะไร  สอบถามนายใจก็ยังยืนยันคำเดิมว่าตนเดินตามย่าที่มาชวนไปกินแกงเห็ดโดยทิ้งโคมไฟแบตเตอรี่   สำหรับไปส่องหาไต้เห็ดและตะกร้าใส่ของไว้ เดินไปเพียงตัวเปล่า ส่วนรองเท้าบู๊ทยางนายใจตอบว่าทิ้งไว้บ้านย่า ตลอดเวลาที่อยู่ก็ไม่ได้อยากจะกลับบ้าน มีที่พักอาศัยกินอาหาร ที่บ้านหลังหนึ่งกลางป่า จึงทำให้หลายคนคิดว่า คนที่หลงป่าไปนานไม่ได้มีอาหารอะไร น่าจะอยู่ในสภาพอิดโรยไม่มีเรียวแรง แต่ นายวัชระ  สิงห์ทอง มีการเหน็ดเหนื่อยเพียงเล็กน้อย และอยู่บนภูก็กำลังเผาถ่านไว้อยู่ 3 เตา กำลังจะเปิดแล้ว แต่มีคนห้ามไว้ไม่ให้เปิด จนกระทั่งมาพบคนไปหาเห็ดนะ เรื่องนี้ ตนเองไม่เคยเชื่ออะไรมักง่าย 

แต่เรื่องที่ นายวัชระ  สิงห์ทอง เล่าให้ฟังนั้นตนเองเชื่อ เพราะคนขาดอาหาร 6 วัน จะกินอยู่อย่างไร น่าจะเหน็ดเหนื่อยจนไม่มีเรี่ยวแรง แต่นี่เขาก็ยังแข็งแรงอยู่ ที่ตัวก็ไม่มีบาดแผล เท้าไม่ได้ใส่รองเท้าก็ไม่มีบาดแผล แม้แต่รอยยุงกัดก็ไม่มี จึงเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ  ซึ่งนางดอกมะลิและชาวบ้านบางคนบอกว่าเชื่อเพราะหากไม่มีคนเลี้ยงดูนายจะอยู่ได้อย่างไรไม่ซีดเซียว ไม่อดอยากแถมไม่มีร่องรอยตามร่างกาย คนเราเดินเข้าป่ายากขนาดนั้นไปไกลกว่า 10 กม.จะไม่มีริ้วรอยได้ยังไง

นอกจากนั้น ผู้สื่อข่าว ได้สอบถาม   นายวัชระ หรือใจ  ว่า  ก่อนกลับนั้นย่า ว่าอย่างไรบ้าง ถึงให้ออกมา โดย  ย่าได้ห่อน้ำพริกหรือแจ่วบองปลาร้าให้ห่อหนึ่ง  นำกลับมาด้วย อร่อยมาก โดยในวันนั้นที่กลับมาลงมาแล้ว ได้นำเอาน้ำพริกมาให้ดู ซึ่ง นางดารา  ปาณพรหม อดีตพี่สาวภรรยาอีกคนหนึ่ง ได้เห็นห่อน้ำพริกหรือห่อแจ่ว  นั้นถึงกับขนลุก เป็นห่อที่เหมือนกับที่ ได้ทำไปเลี้ยงบูชาเจ้าป่าเจ้าเขา ขอให้เปิดทางให้เห็นตัวได้พบ นายวัชระ สิงห์ทอง ที่ญาติได้นำไปทำพิธีก่อนที่จะพบตัว

นางดารา ปาณพรหม อายุ 56 ปี เป็นพี่สาวคนโตของอดีตภรรยานายใจ เล่าว่า เมื่อวานนี้หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลตอนจะกินข้าว นายใจควักห่อแจ่วปลาร้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง เป็นห่อใบตองกุงที่อยู่ตามผืนป่าของอีสาน  ตนถามว่าเอามาจากใหน  ซึ่งนายใจบอกย่าห่อให้ก่อนกลับมา สร้างความตกตะลึงให้กับนางดารา และบรรดาญาติทุกคนอย่างมาก หลายคนถ่ายรูปไว้ด้วย นางดาราเล่าว่าที่ตกใจเพราะห่อแจ่วปลาร้านี้เหมือนห่อแจ่วที่พวกตนทำเมื่อเช้าวานนี้ก่อนพบตัวนายใจ โดยช่วงที่จะเอาอาหารถวายนั้น ได้ใส่ห่อใบตองไป บูชาเจ้าป่าที่ตีนภูเก้าเพื่อจุดธูปบอกกล่าวว่าให้ผีพ่อแม่ตนและพ่อแม่นายวัชระหรือใจรับรู้ว่านายใจหายไปหลายวันแล้ว ยังหาไม่เจอพวกตนขอให้ผีป่าปล่อยนายใจ  มาเพราะหมดค่าใช้จ่ายค่าอาหารเลี้ยงดูเจ้าหน้าที่และอาสาสมัครตลอดเวลากว่า 5  วันที่ผ่านมาแล้ว หากวันนี้ไม่เจอนายใจพวกตนจะยุติการค้นหาเพราะไม่มีเงินแล้ว ดังนั้นขอให้ปล่อยตัวนายใจออกมาภายในวันนี้ เมื่อมาเห็นห่อแจ่วและปลาร้าในห่อเหมือนกับแจ่วที่พวกตนทำจึงตกใจ ทีแรกจะไม่ให้นายใจกินแต่นายใจไม่ยินยอมจึงปล่อยให้กินจนหมดแถมยังเลียใบตองด้วย ตนจึงเก็บใบตองกุงที่ห่อแจ่วมาล้างแล้วเอาไปเก็บไว้เพราะกลัวจะเป็นสื่อให้นายใจกลับไปหาย่าจนหายไปอีกครั้ง

นอกจากนั้นนางดาราจึงเปิดเผยว่าก่อนเอาใบตองไปล้างน้ำตนได้ถ่ายร่องรอยในห่อแจ่วที่นายใจเลียกิน ตนมองเห็นเป็นเลข 75 แต่ก็ไม่อยากให้เชื่อ เพราะเป็นความเชื่อของแต่ละคน บางคนก็ไม่เห็นตัวเลข ในวันนี้ใบตองนั้นเริ่มแห้งเหี่ยวแล้ว  หากจะมีโชคลาภจากการที่ย่าให้ ก็จะได้นำเอาไปทำบุญถวายย่า และจะต้องเดินทางไปแก้บนอีกหลายๆที่

สำหรับย่าเลิง นั้นเป็นผู้หญิง มีคนเล่าว่า เมื่อกว่า 100 ปีมาแล้ว สร้างบ้านอยู่บนภูเขาและต่อมาก็ได้มอบที่ดินของตัวเองสร้างถวายให้เป็นวัด ชื่อว่า วัดภูเก้าเขาภูเมย หรือวัดย่าเลิง  ซึ่งจะได้ไปกราบขอขมา จากนั้นก็จะไปขอบคุณผู้ที่พบมาแจ้งข่าว อีกครั้งหนึ่ง

ทางด้าน นายนิรุตติ   ชาดวง อายุ 45 ปี เพื่อนที่เดินทางไปหาเห็ดด้วยกันเล่าว่า ในวันนั้นช่วงเวลาประมาณ 20.00 น.ก็ได้กินข้าวด้วยกันบนภูเขาแล้วก็ได้แยกย้ายกันออกหาเห็ด ไปคนละทางโดยใช้ไฟส่องแต่คืนนั้นฝนตกมองหากันระยะ 5-6 เมตร ก็ไม่เห็นกันหมอกลงมาก พอหาไปได้ประมาณ 30 นาที ก็เรียกหา กันแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจาก นายวัชระหรือใจ สิงห์ทอง อีกเลย กลับมาก็ตามหาตอนกลางคืน พอเช้าก็ตามหาอีก จนกระทั่งถึงเที่ยงวันจึงได้กลับลงมาแจ้งให้ผู้ใหญ่บ้าน และได้แจ้งเพื่อนบ้านพากันออกไปตามหา ซึ่งปกติเวลาเข้าป่าหรือขึ้นภูเขา เวลาจะกินข้าว ก็จะเอาอาหารแบ่งปันใส่ใบไม้ บอกให้เจ้าที่เจ้าป่าเจ้าเขากิน และบอกว่าลูกหลานมาหาอยู่หากิน ซึ่งในเรื่องแบบนี้ก็ไม่ได้ลบหลู่

ผู้สื่อข่าวรายงานว่า วันนี้ นายวัชระหรือใจ  สิงห์ทอง ก็ได้มานั่งพูดคุยเล่าเรื่องราวเหมือนกับวันแรกให้ฟัง เหมือนกันวันแรกที่พบตัวว่า ได้ไปอยู่บ้านย่า มีอาหาร มีแกงเห็ดกิน นอนก็มีมุ้งยุงไม่กัด
โดย - สุรศักดิ์ เครือคำ