สาวโรงน้ำตาลร้องไห้ทุกคืนยังไม่หางานใหม่

10 มิถุนายน 2564 บรรยากาศของโรงงานน้ำตาลกุมภวาปี เทศบาลตำบลกุมภวาปี อ.กุมภวาปี เงียบกริบเมื่อไม่มีพนักงานเหมือนเช่นทุกวัน รวมถึงถนนหนทางที่ก่อนนี้จะมีรถของโรงงานหมุนเวียนเข้าออก หรือรถของผู้มาติดต่อ หลังโรงงานน้ำตาลปิดตัวลงไป ขณะที่มีร้านขายไกย่างส้มตำ ที่อยู่ใกล้โรงงานซึ่งเป็นร้านค้าชุมชนที่ทางโรงงานน้ำตาลได้สร้างขึ้นมาให้ชาวบ้านมาเช่าเปิดร้านขายของ ขายอาหาร ที่ทุกวันจะมีพนักงานของโรงงาน มาหาซื้ออาหารไปกินในโรงงาน ตั้งแต่ช่วงเช้าจนถึงเที่ยง หรือมีการโทรศัพท์สั่งซื้อแล้วออกมานำอาหารไปกินกันในโรงงาน มาวันนี้เมื่อโรงงานน้ำตาลปิดตัวลงไป ร้านค้าร้านอาหารที่เคยมีคนงานมาใช้บริการก็เงียบลงไป 

นางสุภารัตน์ โภคาพาณิชย์ อายุ 48 ปี แม่ค้าร้านไก่ย่างส้มตำใกล้โรงน้ำตาล เปิดเผยว่า ก่อนหน้าตนไม่รู้เรื่องที่โรงน้ำตาลกุมภวาปีจะปิดมาก่อน ทราบแต่ว่าเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา มีการติดป้ายประกาศขึ้นบอร์ด และพนักงานก็มาพูดคุยกัน บอกวว่าโรงงานจะปิด เราถามว่า อ้าวแล้วโรงงานจะปิดแบบไหน เขาก็บอกว่าปิดเลย ทำให้ตนมารู้เรื่องทีหลังเขา แล้วก็ไม่มีใครที่รู้ล่วงหน้าเลย ตนจึงไม่ได้คิดว่าจะทำอย่างไร "พอรู้ว่าโรงงานจะปิดแบบถาวร ก็รู้สึกใจหาย เพราะว่าเราค้าขายของให้คนในโรงงานมาตลอด ถ้าคนงานไม่ออกมาซื้อที่ร้านเอง เขาก็จะโทรศัพท์มาสั่งส้มตำเอาไปกินกัน ที่ผ่านมาเราก็ได้เงินจากคนในโรงงานมามากอยู่ บางครั้งก็งานก็ออกมาซื้อของแห้งไปกิน ครั้งละ 10 บาท 20 บาท แล้วแต่คนไหนจะประหยัด มีเงินน้อยเขาก็ซื้อน้อย แล้วแต่เงินเดือนเขาได้มากหรือน้อย แต่ส่วนใหญ่แล้วคนงานเขาจะไม่ค่อยมานั่งกินที่ร้าน เขาจะห่อข้าวไปกินในโรงงาน แล้วก็มาซื้อกับข้าวถุง ที่ขายถุงละ 10-20 บาท ที่ร้านไปกิน" 

นางสุภารัตน์ บอกอีกว่า เมื่อโรงงานน้ำตาลปิด ทางร้านเราก็คงได้รับผลกระทบอย่างมาก มาวันนี้เราก็ลดของที่จะเอามาขายลงไปมาก ไหนจะเจอเรื่องโควิด แล้วต้องมาเจอเรื่องปิดโรงงาน ทำให้เราค้าขายแย่ลง เพราะปกติทุกวันคนในโรงงานเขามาซื้อของที่ร้านเราเยอะอยู่ คนงานมาซื้อของแถวนี้แทบทุกร้าน ทั้งร้านข้าวมันไก่ที่ใส่กล่องไปกิน ซึ่งเขาก็จะมาซื้อไปกินสลับร้านกันไป เมื่โรงงานปิดต่อไปนี้เราก็ต้องลดของที่จะมาขายในร้านลง ร้านอาหารก็เยอะ ต่อไปไม่มีคนมาซื้อ คนแถวนี้เขาก็หากับข้าวกินกันเอง 
 
"ที่จริงแล้วกับข้าวที่ขายตอนเช้าจะไม่เหลือเลย คนงานในโรงงานจะมาซื้อไปหมด แต่ตอนนี้เหลือตั้งหลายอย่าง เดิมทุกวันจะไม่มีกับข้าวค้างแบบนี้ แต่วันนี้เหลือ หลังจากนี้ยังไม่รู้ว่าจะปรับตัวอย่างไร เพราะคงปรับไม่ทัน" แม่ค้าส้มตำไก่ย่าง กล่าว 

ด้าน น.ส.ศิริรัตน์ สุทธยาคม อายุ 30 ปี พนักงานของโรงน้ำตาลกุมภวาปี เปิดเผยว่า ตนทำงานที่โรงงานนี้มา 4 ปี 6 เดือน พอรู้ว่าโรงงานจะปิด มีความรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจเลย เพราะว่าไม่มีการได้ตั้งตัวมาก่อน พอรู้ข่าวจริง ๆ ก็ช๊อคร้องไห้ทุกคืน แล้วก็เครียดกินข้าวไม่ลงเลย เพราะเป็นความรู้สึกผูกพัน และเป็นสถานที่ที่ให้เราได้มีงานทำ มีประสบการณ์การทำงานที่ดี แล้วก็มีสังคม มีเพื่อนร่วมงานที่ดี ใช้คำว่าเป็นครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่งได้เลย ถึงเราทำงานที่นี่ไม่นาน เหมือนรุ่นพ่อรุ่นลุง แต่ว่าสำหรับตนแล้ว 4 ปี 6 เดือนถือว่ามากที่สุด และก็มีความสุขที่สุดแล้ว 
 
"เมื่อโรงงานปิดแล้ว เรื่องของค่าชดเชยที่ได้ ถ้าเปรียบเทียบไปแล้ว อ่านรายละเอียดต่าง ๆ ที่ทางผู้บริหารเขาให้เข้าร่วมโครงการแล้ว เขาให้พวกเรามากกว่าที่กฎหมายกำหนด และเขาคงบอกว่ามีอีกหลาย ๆ คนที่ลำบาก จริง ๆ แล้วคงต้องการให้เพื่อได้ไปตั้งตัว ส่วนเรื่องที่ไปมองหางานใหม่ตอนนี้คงยังไม่หา เพราะขอพักก่อน ขอตั้งหลักก่อน เพราะตอนนี้ยังอยู่ในช่วงความรู้สึกที่ยังอยู่ในความทรงจำ ที่เรายังรักและคิดถึงโรงงาน" 
 
น.ส.ศิริรัตน์ บอกอีกว่า แต่ว่าในอนาคตเป็นสิ่งที่เราต้องเดินต่อไป ถ้าเรายังมีลมหายใจ เราก็ต้องสู้ต่อ และก็เราอายุยังน้อยอยู่ เราก็ยังสามารถมองหางานอื่นได้ เพราะว่าเราก็ยังมีความสามารถอยู่ ตอนนี้เราก็ให้เวลาตัวเองเพื่อทำใจ หลังจากที่เราทำใจเสร็จแล้ว เข้มแข็งแล้ว เราก็ต้องลุกขึ้นสู้ไป และหางานใหม่ทำ