นายจุ่น บุญแสง เล่าว่า เดิมทีเป็นคน อ.ปากเกร็ด จ.นนทบุรี ไม่มีภรรยา และบุตร ใช้ชีวิตสันโดษมาแต่วัยหนุ่ม อาศัยอยู่กับหลานคนเล็ก ก่อนจะมาลาจากโลกนี้ไป ก็จะเหลือแต่เพียงหลานคนโต ชื่ออ้อน อายุ 60 ปี ลูกของพี่สาวคนโต ที่ฟูมฟักเลี้ยงดูมาแต่อ้อนแต่ออก ที่ยังมีชีวิตอยู่ เช่าบ้านอยู่บริเวณหน่วยบัญชาการนาวิกโยธิน (ข้อมูลไม่แน่ชัด) เนื่องจากจำไม่ได้ จึงได้มาขออาศัยอยู่ด้วย แต่หลานได้ทุบตี ขับไล่ ออกจากบ้านหลายต่อหลายครั้ง เพราะเห็นว่าตนเป็นภาระ บ้างก็ปล่อยให้อดมื้อกินมื้อ แต่ชาวบ้านที่อยู่ใกล้เคียง ก็เกิดความสงสารคอยหาอาหารให้ประทังชีวิต โดยก่อนหน้านี้ยังพอเดินไหว หารายได้ด้วยการรับถากหญ้า ก่อนจะต้องมาใช้ไม้เท้าค้ำยัน เดินไม่ได้เหมือนเคย เหตุผลพวงจากเคยประสบอุบัติเหตุในอดีต จนขาต้องดามเหล็กตลอดชีวิต ประกอบกับอายุที่เข้าสู่วัยชรา จึงทำให้ภาระตกอยู่กับหลาน จนเป็นสาเหตุของการถูกนำมาทิ้ง ให้ผจญชะตากรรมอยู่ในวัด ไม่ต่างกับสุนัข หรือแมว ที่ผู้คนนำมาทิ้งไว้เป็นภาระของพระในวัด