ชีวิตรันทด สาวโคราชวอนสังคมช่วย เลี้ยงลูกพิการสมอง 3 คน สามีป่วยอัมพาต

1 มิถุนายน 2566 เรื่องราวชีวิตสุดรันทด สาวโคราชหาเลี้ยงครอบครัวเพียงลำพัง แบกภาระลูกพิการทางสมอง 3 คน และสามีป่วยอัมพาต ทั้งหมดช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ โดยผู้สื่อข่าวได้รับการร้องขอความช่วยเหลือ จึงได้ลงพื้นที่ไปที่บ้านหลังหนึ่งใน ต.โพธิ์กลาง อ.เมือง จ.นครราชสีมา 

เมื่อไปถึงพบว่า บ้านหลังดังกล่าวเป็นห้องแถว นางปราณี พึ่งจันดุม เช่าใช้เป็นที่อยู่อาศัย โดยด้านหน้าห้องแถวถูกใช้ทำเป็นครัวชั่วคราวและบริเวณหน้าประตูห้องแถวได้มีการทำรั้วเหล็กกั้นเอาไว้ โดยครอบอยู่อาศัยกันทั้งหมด 5 คน ประกอบด้วย

• นางปราณี พึ่งจันดุม อายุ 51 ปี นายเอ (นามสมมติ)
• สามีของนางปราณี อายุ 57 ปี เป็นอัมพาตครึ่งซีก เนื่องจากเป็นโรคหลอดเลือดในสมองตีบ
• ลูกสาวพิการทางสมองอีก 3 คน คนโต อายุ 26 ปี ลูกสาวคนรองอายุ 17 ปี และลูกสาวคนเล็กอายุ 12 ปี 

นางปราณี เล่าให้กับผู้สื่อข่าวฟังว่า เมื่อก่อนตนมีอาชีพทำอาหารขายตามตลาดนัด แต่พอช่วง โควิด-19 ระบาด ก็ต้องเลิกไป ส่วนสามีของตนนั้นเมื่อก่อนมีอาชีพรับจ้างขับรถ แต่พอลูกของตนเริ่มโตขึ้นสามีต้องออกจากงานมาช่วยดูแลลูกอยู่บ้าน เนื่องจากลูกสาวของตนทั้ง 3 คนนั้นพิการทางสมอง ไม่สามารถดูแลตัวเองได้

กระทั่งเมื่อ 2 สัปดหาที่ผ่านมา สามีมาป่วยเป็นโรคเส้นเลือดในสมองตีบ จนทำให้ร่างกายซีกซ้ายชาเป็นอัมพาตครึ่งซีก 

ช่วง โควิดระบาด ตกงานจนไม่มีเงินเหลือติดตัว จนคนแถวนี้ใจดีจ้างให้ไปช่วยทำงานที่บ้าน ช่วยตากหมูสำหรับทำหมูแดดเดียว ซึ่งได้ค่าจ้างวันละ 400 บาท บวกกับค่าเบี้ยคนพิการของลูกสาวของตนทั้ง 3 คน คนละ 1 พันบาท แต่ก็ไม่พอกับรายจ่ายแต่ละเดือนที่มีทั้งค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากินอยู่ ค่าผ้าอ้อมผู้ใหญ่สำหรับลูกสาว

นอกจากนี้ยังมีหนี้กับทางธนาคารอีกประมาณ 1 แสนบาท ซึ่งเป็นหนี้ที่กู้มาลงทุนค้าขาย สรุปค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนเกือบ 2 หมื่นบาท ตอนนี้ตนและครอบครัวลำบากมาก 

อยากวอนขอความช่วยเหลือไปยังหน่วยงานราชการ ช่วยสนับสนุนทุนในการดำเนินชีวิต ค่าเลี้ยงดูลูกสาวที่พิการทางสมองทั้ง 3 คนและสามีที่เป็นอัมพาตครึ่งซีก หรือไม่ก็สนับสนุนผ้าอ้อมสำหรับผู้ใหญ่ เพื่อมาให้ลูกสาวใช้ รวมไปถึงเสื้อผ้าและเครื่องนอน เพราะเนื่องจากลูกสาวของตนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้นั้นฉี่รดที่นอนเป็นประจำ 

" ทุกวันนี้ก็มีบ้างที่รู้สึกท้อ เมื่อก่อนนี้ตอนที่ไม่มีงานทำเคยท้อถึงกับจะฆ่าตัวตาย แต่พอมาเห็นหน้าลูกๆและสามีแล้วก็ทำให้ตนคิดได้และมีแรงสู้ต่อไป " นางปราณี กล่าวด้วยความเศร้า