ศรีสะเกษ ชาวบ้าน 6 ครอบครัว น้ำท่วมบ้านต้องมานอนบนถนน

25 ตุลาคม 2564 ที่ สะพานข้ามลำห้วยสำราญ ระหว่างอำเภอวังหิน กับ อำเภออุทุมพรพิสัย ตรงหมู่บ้านยาง ตำบลโคกจาน อำเภออุทุมพรพิสัย จังหวัดศรีสะเกษ น้ำที่ไหลมาจากเทือกเขาพนมดงรัก อำเภอภูสิงห์ ได้ไหลมาตามลำห้วยสำราญ แต่มีปริมาณที่มากเกินลำห้วยที่จะรับได้  จึงได้ไหลล้นตลิ่ง แตกกระจายท่วมไร่นา บ้านเรือน โดยเฉพาะชาวบ้าน 6 ครอบครัว สมาชิกรวม 15 คน ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ และผู้สูงอายุ ที่ได้มาสร้างที่อยู่อาศัยอยู่ทุ่งนา ริมฝั่งของลำห้วยสำราญ ตอนนี้ถูกน้ำท่วมบ้านทั้งหมด แม้จะเก็บข้าวของขึ้นไว้ที่สูงแล้ว แต่ตนเองกับครอบครัวก็ไม่สามารถที่จะเข้าอยู่อาศัยอยู่ภายในบ้านได้ ต้องหาเต้นท์ขนาด 4 เมตร ยาง 8 เมตร มากางเพื่อทำเป็นที่พักพิงชั่วคราวไปก่อน อยู่บนถนนลาดยาง ด้วยการขอแบ่งพื้นที่ครึ่งถนน 

ยามค่ำคืนก็ต้องทนทุกข์ทรมานกับฝูงยุง และอันตรายต่างๆ กลัวทั้งโจรขโมย กลัวทั้งรถที่วิ่งผ่านไปมา จะขับมาชน นอนแบบหลับๆ ตื่นๆ ตลอดเวลา ขณะที่น้ำท่วมบ้านมา 5 วันติดต่อกันแล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าจะลดลงแต่อย่างใด แถมกรมอุตุนิยมวิทยา เตือนว่า ยังจะมีฝนตก พายุญาโต๊ะย์” ที่จะทำให้มีฝนตกหนักมาเพิ่มอีก ในระหว่างวันที่ 28 – 30 ตุลาคา 2564 ซึ่งอาจจะทำให้น้ำท่วมต่อไปอีกอย่างแน่นอน ตอนนี้ไม่ใช่แค่คนที่ลำบากต้องอพยพมาอยู่บนถนน ฝูงปศุสัตว์ ก็ต้องอพยพมานอนบนถนน เพราะคอกวัวก็ถูกน้ำท่วมหมดเช่นกัน
 

นายจัน บุดดาวงค์ อายุ 65 ปี อยู่บ้านเลขที่ 92 บ้านยาง หมู่ที่ 7 ตำบลโคกจาน อำเภออุทุมพรพิสัย จังหวัดศรีสะเกษ ได้นำผู้สื่อข่าวประจำจังหวัดศรีสะเกษ เดินลุยน้ำ นั่งเรือ เข้าไปดูสภาพบ้าน 6 หลัง คอกปศุสัตว์ 2 คอก ที่ถูกน้ำท่วม พร้อมเปิดเผยว่า บ้าน 6 ครอบครัวนี้ ถูกน้ำท่วมมา 5 วันแล้ว ต้องอพยพออกไปอาศัยอยู่บนถนน อยู่นอกบ้านถนนสูงๆ และคอกวัน 2 คอก ก็ถูกน้ำท่วมเช่นกัน ตอนนี้เก็บข้าวของพยายามหาที่วางไว้ที่สูงๆ แต่ตู้เสื้อผ้ายกไม่ไหว ขาตู้จุ่มน้ำท่วมแล้ว ส่วนนาข้าวก็ถูกน้ำท่วมหมด มา 5 วันเช่นกัน 

ซึ่งครั้งนี้เป็นน้ำท่วมรอบสองแล้ว ต้นข้าวที่ถูกน้ำท่วมรอบสองนี้ เน่าตายหมดแล้ว ส่วนที่เห็นยังเขียวๆ อยู่ตรงกลางทุ่งนาที่ถูกน้ำท่วม ก็ใกล้ตายหมดแล้ว ซึ่งข้าวกำลังจะออกรวง ถูกน้ำท่วมตาย หรือที่ชาวบ้านเรียก ต้นข้าวตายท้องกลม ส่วนบ้านก็ถูกน้ำท่วม 6 ครอบครัว มีคนเดือนร้อน 15 คน เด็ก 4 คน นับตั้งแต่น้ำท่วมก็ได้อพยพออกมานอนบนถนน 5 คืนแล้ว ขณะที่ยุงเยอะมาก กางมุ้งก็เอาไม่อยู่ เวลามีคนขับรถผ่านไปผ่านมาก็กลัว แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร ก็เรามาขอแบ่งพื้นที่ถนนเป็นที่พักพิงไปก่อน เพราะไม่มีที่อยู่ ซึ่งเคยเจอสภาพน้ำท่วมเช่นนี้มาเมื่อปี พ.ศ.2554 ผ่านมา 10 ปีแล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะอยู่อีกกี่วัน เพราะบ้านยังเข้าไปอยู่ไม่ได้เลย ก็คงจะต้องอยู่เช่นนี้ต่อไปจนกว่าน้ำจะลดลง

โดย - พงษ์พัฒน์ ไตรพิพัฒน์