ทบทวนกรณี "ธรรมกาย" บิดเบือนพระธรรม

ประพฤติวิปริตจากพระธรรมวินัย ก็ร้าย แต่ทำพระธรรมวินัยให้วิปริต ร้ายยิ่งกว่า คือใจความสำคัญตอนหนึ่งในหนังสือกรณีธรรมกาย ที่เขียนโดย สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ หรือ ป.อ.ปยุตโต

หนังสือเล่มนี้เกิดขึ้นด้วยเหตุเฉพาะหน้า เมื่อปลายปี 2541 เมื่อเกิดกรณีปัญหาธรรมกายขึ้นไม่นานนัก เอกสารของวัดธรรมกาย พยายามสร้างความชอบธรรม แก่คำสอนและกิจกรรมของสำนัก เผยแพร่ออกไปเป็นจำนวนมาก เมื่อได้อ่านแค่เพียงบางส่วน ก็อาจก่อให้เกิดความเข้าใจผิดพลาดสับสนแก่ประชาชน ถึงขั้นทำให้พระศาสนา สั่นคลอนได้ จึงได้เร่งเขียนคำชี้แจงขึ้นมา

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ ได้รวบรวมปัญหาเกี่ยวกับธรรมกาย เช่น สอนว่านิพพานเป็นอัตตา สอนเรื่องธรรมกายเป็นภาพนิมิต หรือแม้กระทั่งสอนเรื่องอายตนนิพพานที่ปรุงถ้อยคำขึ้นมาใหม่ คำสอนเหล่านี้ผิดเพี้ยนไปจากคำสอนของพระพุทธเจ้า
ย้อนไปเมื่อปี 2517 นางวรณี สุนทรเวช บริจาคที่ดินจำนวนร้อยกว่าไร่ ตั้งชื่อวัดว่า วัดวรณีย์ธรรมกายาราม และถูกเปลี่ยนมาเป็น วัดพระธรรมกายโดยมีสาเหตุมาจากความขัดแย้ง อย่างรุนแรงด้านความคิด เกี่ยวกับการสร้างวัด ซึ่งนางวรณีย์ ต้องการให้สร้างตามประเพณีนิยมแบบไทย แต่พระธัมมชโยไม่เห็นด้วย ซึ่งก่อนหน้านั้นหลวงพ่อฤาษีลิงดำ ก็เคยเตือน นางวรณีแล้ว
การนั่งสมาธิในแบบธรรมกาย ก่อให้เกิดการยึดติดในภาพนิมิต นำมาสู่การหลงไหลในลาภยศ สรรเสริญนั้น หลวงพ่อสด วัดปากน้ำ ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย ได้ระบุก่อนมรณภาพ ว่าการนั่งสมาธิตามแบบวัดมหาธาตุ กำหนดภาวนายุบหนอ พองหนอ เป็นไปตามแนวทางสติปฐานสุตรถูกต้อง ทุกประการ โดยมีท่านเจ้าคุณโชดก เป็นผู้สอนและช่วยแก้ไข วิชชาธรรมกายของหลวงพ่อสดให้เลิกติดนิมิต
ปัจจุบันในวัดธรรมกาย บุญถูกใช้ในลักษณะชังจูง วนเวียนอยู่กับทรัพย์ บริจาคทรัพย์ เพื่อวัตถุประสงค์ต่างๆ ชนิดที่ยึดมั่นในตัวตนหรือตัวบุคคล ทำพระธรรมวินัย ให้ลางเลือน
ตอนท้าย ของหนังสือกรณีธรรมกาย โดยสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ ระบุว่า บุญไม่ใช่แค่ให้ทานเท่านั้น ยังมีบุญอย่างอื่นอีกมากมาย เช่นความเชื่อ หรือศรัทธาที่มีเหตุผล ไม่หลงงมงาย ความมีเจตนาอยากช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ ซึ่งบุญในลักษณะนี้ บอกว่าสูงยิ่งกว่าทานขึ่นไปอีก และเป็นบุญที่สังคมต้องการอย่างมาก เพื่อช่วยให้ชีวิต และสังคมดีงาม มีความสุขที่แท้จริง