Moon Walker พระจันทร์นักเดินทาง : ประสบการณ์ที่ได้เป็นทั้งผู้ถ่ายและผู้ถูกถ่ายภาพ

เมื่อเรียนจบมหาวิทยาลัยผู้เขียนได้มีโอกาสร่วมงานในฐานะนางแบบกับกลุ่มช่างภาพโฟโต้แก๊งค์ ซึ่งที่นั่นผู้เขียนได้พบกับดรีม ช่างภาพมือสมัครเล่นที่อายุ 19 ปี กับกล้องคู่ใจ CANONEOS 50D ซึ่งสามารถถ่ายทอดตัวตนของนางแบบอย่างโดนใจ ผู้เขียนให้ตำแหน่ง ช่างภาพในดวงใจ ซึ่งภาพด้านบนเป็นฝีมือของช่างภาพดรีม ติดตามผลงานได้ที่ http://doraedream.com/?p=736

ปัญหาในฐานะช่างภาพท่องเที่ยวของผู้เขียนคือเวลาเราเดินทางไปเที่ยวจะไม่มีรูปเราในกล้องเลย (ก็ชั้นเป็นผู้หญิงนิคะ จะให้มีแต่รูปสถานที่ได้ยังไง มันต้องมีรูปเราสิ ฮ่าฮ่าฮ่า) เมื่อก่อนผู้เขียนใช้วิธีการตั้งเวลาบ้างหรือให้คนอื่นมาช่วยถ่ายภาพให้บ้าง

แต่ปัญหาเหล่านั้นก็หมดไปเมื่อผู้เขียนควักกระเป๋าตัง(หยิบบัตรเครดิตแล้วรูดปื๊ดดด) CANON EOS 6D ก็มาปรากฏตรงหน้า ซึ่งมี GPS&WIFI ในตัว (พร้อมด้วยหนี้สิน 0% 10 เดือน ตามมาติดๆ ขอร้องไห้แป๊ป ToT )

เมื่อมี 6D ชีวิตดีขึ้นจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นการถ่ายภาพนิ่งหรือภาพเคลื่อนไหว(ไม่ได้เข้าข้างใครนะก๊ะ ประสบการณ์จริงยิ่งกว่าในนิยาย) ช่วงแรกก็มีติดขัดบ้าง(ปัญหาของกิเลสส่วนตัว บรึ๋ยยยย) เพราะได้กล้องดีก็อยากเลนส์ดี (แต่ตังไม่มีทำไง กร๊ากกกก)

ชีวิตกับ 6D ผ่านไปเกือบ 3 ปีล่ะเลนส์ดีดีก็ไม่โผ่มาเลย (เรื่องน่าเศร้าขอเหล้าเข้มๆ แง้ๆ) ผู้เขียนเป็นสาวน้อยตัวเล็กๆที่ทำงาน 7 วัน จึงมโนว่าซักวันฟ้าจะส่งกล้อง 5Dmark iii และเลนส์ F2.8Lสามกษัตริย์มาให้ (ฟ้าจ๋า ฟ้าจ๋าาาาได้ยินไหม!!! ถ้าได้ดั่งหวัง หนูจะเป็นเด็กดีเลยค่ะ)

จากมุมมองในฐานะช่างภาพและนางแบบของผู้เขียนทำให้ภาพถ่ายไม่ได้ถูกต้องตรงตามองค์ประกอบ(นั่นเหตุผลแก้ตัว!!!) เอาจริงๆคือผู้เขียนไม่ได้เรียนถ่ายภาพแต่อาศัยครูพักลักจำ และฟิลเตอร์พิเศษที่มีมาแต่กำเนิด (ฟิลฉัน จบป่ะ!!อิอิอิ)

สำหรับผู้เขียนแล้วสิ่งสำคัญในการถ่ายภาพหาใช่องค์ประกอบไม่ แต่เป็นตัวแบบ(นางแบบหรือนายแบบที่เราต้องถ่าย) ถ้ามองในมุมของนางแบบ >>เราไม่ต้องการที่จะได้ภาพที่องค์ประกอบดี แสงสวย แต่เราต้องการภาพที่ ฉันสวย ฉันหล่อ (แขนไม่ใหญ่ขาไม่โต หน้าไม่บาน) นั่นแหละ!! สิ่งที่ตัวแบบต้องการ (ผู้เขียนก็ต้องการนะคะ อิอิ)

ผู้เขียนชอบถ่ายภาพที่มีสีอมส้มเพราะมันให้บรรยากาศที่อบอุ่นการถ่ายภาพแบบนี้จะสามารถถ่ายในช่วงเย็นหรือจะปรับค่าในกล้องช่วย(นางแบบในภาพนี้คือฝาแฝดน้องลูกอินลูกจัน)

เอาล่ะ!! มาถึงขั้นตอนสอนเหล่าลูกศิษย์ (นักศึกษาฝึกงานหรือคนขอเรียน)ผู้เขียนสามารถสอนการถ่ายภาพเบื้องต้นในโหมด M ในเวลาเพียง 15 นาที ( ยกตัวอย่าง เก๋ง -นักศึกษาฝึกงานเรียนถ่ายภาพจนได้ลงหนังสือพิมพ์)

การถ่ายภาพสวยต้องอาศัยพรสวรรค์ส่วนบุคคลที่แต่ละคนมีไม่เท่ากัน(มีมากเรียนรู้ไว) และที่สำคัญที่คนๆนั้นต้องพร้อมและอยากเรียนรู้จริงๆ

โดยภาพถ่ายเป็นลายน้ำส่วนบุคคลรวมทั้งมุมมองในการถ่ายภาพด้วยหากคุณเรียนจากใครหรือมีใครเป็นต้นแบบแล้ว ลายน้ำของคุณก็จะเป็นตัวบอกแม้กระทั้งการชี้มุมหรือองศาของการถ่ายภาพ (ภาพน้องเพชร 5 ขวบ นักกีต้าร์อัจฉริยะ)

ความยากของการภาพบุคคลอีกอย่างคือ การถ่ายภาพเด็ก โดยเฉพาะเด็กที่ซนซึ่งพวกเค้าจะไม่อยู่นิ่งให้คุณเก็บภาพเลยล่ะ (อ้าวๆ ตาไม่มองกล้องอีกล่ะ เดี๋ยวแม่จับไปต้มกินเลย ฮ่าฮ่าฮ่า)กว่าจะได้ภาพที่ลงตัวนะชัตเตอร์หมดเป็นร้อย (สตีฟตามองอะไร!! อัยจังก็ห่วงแต่เล่น ช่างภาพร้องไห้หนักมาก อิอิ)

ช่างภาพต้องทำหน้าที่ประสานกับผู้ปกคองของเด็กๆเพื่อที่จะได้ที่ดีที่สุดซึ่งช่างภาพต้องทำหน้าที่หลอกล่อ เล่านิทาน ร้องเพลง รวมกระทั้งขู่ (เฮ่ย!! ถ้าอยากกลับบ้านก็ตั้งใจหน่อยเฟ้ย เดี๋ยวจับขังซะเลย ล้อเล่นนะ อิอิ)

ปิดท้ายด้วยความหล่อเหล่าของน้องภูมินักเรียนของการแสดง TSC ลูกศิษย์ของผู้เขียนซะหน่อยเพื่อจะเตือนว่าอย่าหายไปนานเดี๋ยวจารย์จะลืม (จริงอาจารย์นี่แหละที่ไม่ค่อยว่างหาเหตุเอามาลงเฉยๆ อิอิอิ)