เจมส์ เรืองศักดิ์ โพสต์รำลึก วินาทีเฉียดตาย ทรมานทุกครั้ง ที่ขึ้นเครื่องบิน

ยังคงเป็นภาพจำของใครหลายคนกับ ภาพข่าว “เจมส์ เรืองศักดิ์” ถูกพยุงตัวออกมาและชู 2 นิ้วหลังได้รับการช่วยเหลือจากเหตุการณ์อุบัติเหตเครื่องบินตกเมื่อ 24 ปีก่อน และทำให้เขาได้รับฉายา นักร้องกระดูกเหล็ก และเป็นเรื่องที่เจ้าตัวไม่เคยลืมแม้แต่วินาทีเดียว

 

ล่าสุดเจ้าตัวได้โพสต์รำลึกบอกเราเรื่องราวในวันนั้นกับการใช้ชีวิตที่สองมา24ปี ที่ยังคงจำฝังใจ โดยระบุข้อความไว้ว่า..

“คืนวันศุกร์ 11 ธค 2541 (1998) …

วันนี้เมื่อ 24ปีก่อน ได้เกิดเหตุการณ์อันนำมาสู่ความสูญเสียอย่างมหาศาลอีกครั้งของคนไทย เที่ยวบินที่นำพาผม พร้อมผู้โดยสารและลูกเรือจำนวน 145 ท่านจากดอนเมือง ไปปลายทางที่สุราษฏร์ธานี…แต่หลายท่านไม่ได้มีชีวิตกลับบ้าน …

24 ปีที่ผ่านมา ผมใช้เวลากว่า 10ปี ในการทนทุกข์ทรมานทุกครั้งเวลาขึ้นเครื่องบิน ทั้งพึ่งยาจากเเพทย์ ทั้งพึ่งทางธรรมมะ หรือทางความเชื่อทุกเเบบที่จะทำให้ตนเองดีขึ้น …

 

ถึงแม้ว่าตัวผมเองจะเชื่อมั่นในสถิติความปลอดภัยของเครื่องบิน และผมเองไม่เคยลดความเชื่อมั่นในการบินไทยที่เป็นสายการบินที่ปลอดภัยและดีที่สุดในใจผมเสมอ (ทุกวันนี้ผมบินต่างประเทศ ผมเลือกเเต่การบินไทย ผมจ่ายเงินเองนะไม่ได้บินฟรีอย่างที่ลือกัน)  แต่ 10ปีแรก ผมอยู่ด้วยความทรมานทุกครั้งที่มีเหตุต้องขึ้นเครื่องบิน …

 

เหงื่อจะออกเต็ม 2 ฝ่ามือ หัวใจจะเต้นไม่เป็นปกติ การหายใจก็ไม่สะดวกสบาย ทั้งๆที่อากาศในเครื่องบินสะดวกสบาย เวลาขึ้นเครื่องบิน ใครที่เดินทางไปกับผมจะทราบดีว่า ตลอดเวลาบนเครื่องผมจะไม่คุยกับใครเลย หน้าต้องจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ห้ามใครมาปิดหน้าต่าง และผมต้องนั่งติดหน้าต่างเสมอ จ้องมองตลอดทั้งชั่วโมงที่ต้องบิน ตาแทบไม่กระพริบ เพื่อให้ชัวร์ว่าข้างนอกปลอดภัยดี …

 

 

 

และหากมองออกไปแล้วเห็นเมฆดำ หรือเกิดฟ้าฝนระหว่างที่เครื่องบินอยู่ นั่นคือนรกของผมเลยครับ ในขณะที่ทุกคนในลำนั่งกันอย่างปกติดี แต่ผมจะอยู่ไม่สุข มันจะรู้สึกเเย่มากๆครับ เกินจะบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือ เพราะภาพเดิม เสียงเดิมๆ กลิ่นเดิมๆ หรือเเม้แต่รสชาติเดิมของน้ำในบึงที่เกิดเหตุคืนนั้น มันจะกลับมาหมด มันเป็นความรู้สึกที่เเย่เกินสาธยาย  หลายครั้งที่ผมอยากร้องไห้ออกมาดังๆบนเครื่องบิน แต่ด้วยเป็นเจมส์ เรืองศักดิ์ ผู้ชายตัวสูงใหญ่เกือบ 2เมตร เเละเป็นที่รู้จักของทุกคนบนนั้น ผมอายครับ ก็ต้องอดทนกันไปครับ…

 

 

10 ปีแรกกับความทรมาน 10 ปีที่สองผมอยู่กับอาการที่ดีขึ้น ดีวัน ดีคืน ด้วยความเข้าใจในชีวิตที่มากขึ้น และที่สำคัญได้ผมได้พบกับภรรยา (ครูก้อย) ที่เธออยู่เคียงข้างและให้กำลังใจผม คอยบีบมือผม ปลอบใจ โอบกอด เวลาที่มีอาการ จนถึงวันนี้ที่ผมคิดว่าผมหายเป็นคนเกือบปกติ ผมคิดว่าน่าจะ 97-98% แล้วนะ อีก 2% มันจะมีอาการเมื่อเครื่องลดระดับอย่างรวดรวดเเละเป็นเวลานานเกิน 10วิ ซึ่งผมเคยเจอแค่ครั้งเดียว …

 

 

ทุกวันนี้ชีวิตผมมีความสุขมากครับ ทุกอย่างมันเติมเต็มทุกบทบาทของชีวิต มันดีมากอย่างที่ไม่เคยดีขนาดนี้มาก่อน ทั้งข้างในคือความคิด และข้างนอกคือความสัมพันธ์ ครอบครัวและชีวิตความเป็นอยู่ …ผมบอกภรรยาเสมอว่า ทุกวันนี้ไม่รู้จะเอาเวลาไหนไปมีความทุกข์เพราะความสุขที่มีอยู่ตรงหน้าทุกวันนี้มันยังใช้ไม่ทันเลยจริงๆ แต่ละวันอยากมีเวลาเพิ่มเพราะใช้ความสุขไม่ทันจริงๆหรืออาจเป็นเพราะผมเคยผ่านเรื่องราวแบบนี้มาด้วยมั้ง ผมถึงรู้ซึ้งถึงคุณค่าของเวลาและการมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขมากว่าปกติ… ขออุทิศส่วนกุศลและรำลึกถึง 101ชีวิตที่กลับไปไม่ถึงบ้านในวันนั้น  11 ธค 2565 (2022)  เรืองศักดิ์  ลอยชูศักดิ์  James