แกะรอย อนุสาวรีย์’เสือดำ’

นั่งคิดถึงขุนเขา ยามเมื่อได้มองจากเฮลิคอปเตอร์ ลงไป ต้นไม้ใบไม้หลากสีราวกับผืนพรมธรรมชาติ ยาวสุดลูกหูลูกตา โตรกธารใต้ร่มไม้ใบบัง ผมเหมือนคนตกอยู่ในภวังค์ จู่ๆ น้องๆ ในที่ทำงานทักว่า "พี่กลับมาจากป่าเมื่อไหร่?" นั่นแหละผมจึงนึกถึงโลกแห่งความจริงรอบๆ ตัว


วันนี้ ผมอยากเขียนถึงผู้ชายตัวเล็กๆ คนหนึ่ง เขาอยู่กับป่าผืนนี้มา 20 ปีเต็ม เขาบอกผมว่า จะไม่พูดถึงความลำบาก เพราะไม่อยากให้ใครมาคิดสงสาร และชีวิตนี้ก็ไม่ได้อยู่เพื่อเงิน ไม่ได้มีอุดมการณ์รักป่า หากแต่มันฝังลึกเข้าไปในเส้นเลือดแล้ว


เขาบอกผมว่า เขารู้สึกรัก และเสียดาย เสือดำของเขา เขาถือว่ามันเป็นเช่นนั้น ก็ด้วยความที่ว่า มันเกิด มันเติบโต ในป่านี้ มันอาจจะเป็นตัวเดียวกัน กับที่เขาเห็นมันนอนอาบแดดยามเช้ายามเย็น อยู่บ่อยครั้ง


เขาบอกว่า "ถ้าเสือ มันเจอคน มันจะอดอาหารไป 7 วัน" มันคงคิดว่า คนเป็นตัวซวย ชายหนุ่มบอกอย่างนี้

เขาบอกอีกว่า คิดคนเดียวเล่นๆ ว่า ไม่อยากให้ข่าวเสือดำเป็นแบบไฟไหม้ฟาง อีกไม่นานก็จะมีข่าวอื่นมากลบ คิดอยากขอบริจาคปูน มาปั้นรูปเสือดำ ให้เป็นอนุสาวรีย์เสือดำแห่งป่าทุ่งใหญ่นเรศวร เป็นเครื่องเตือนใจว่า ป่ามรดกโลกผืนนี้เป็นบ้านของเสือดำ เอาไว้เตือนสติ เตือนใจ คนที่เข้ามาศึกษาเส้นทางธรรมชาติ เส้นทาง"ทินวย - ทิคอง - มหาราช" เมื่อผ่านมาถึงห้วยปะชิ จะได้มองเห็น และนึกถึงว่า ครั้งหนึ่งมีเจ้าสัวหมื่นแสนล้าน ลักลอบเข้ามายิงเสือดำไปเป็นอาหาร


ผมเคารพ และคารวะ ความคิดของเขา จึงอยากชวนคนไทย เปิดแคมเปญ "ปั้นรูปเสือดำ" ตั้งไว้ริมห้วยปะชิ เป็นอนุสาวรีย์ เตือนความจำ เสือดำทุ่งใหญ่นเรศวร ใครอยากสานต่อความคิดนี้ ฝากช่วยๆ กัน คิด ช่วยกันอ่านว่าพอมีทางเป็นจริงหรือไม่