"อีโอดี" กางแผนผัง "กัมพูชาฝังกับระเบิด" ไม่มีวางมั่วสุ่มสี่สุ่มห้า น่ากลัวกว่าที่คิด

กลายเป็นคำถามที่ดังไปถึงรัฐบาลว่า จะต้องให้ทหารขาขาดอีกกี่ขา จึงจะแก้ปัญหาไทย-กัมพูชาได้เสียที

 

 

 

 

ทั้งหมดนี้เป็นความรู้สึกของประชาชนจำนวนมาก ไม่ใช่ว่าสื่อต้องการกล่าวหารัฐบาล แต่ในฐานะรัฐบาล ย่อมเลี่ยงความรับผิดชอบได้ยาก

 

 

 

 

 

 

ปัญหาขณะนี้คือ สังคมสงสัยว่า...?

 

 

 - ทหารเขมรวางระเบิดอย่างไร ทำไมทหารไทยจึงโดนไม่หยุด 

 - ยิ่งมีคลิปทหารเขมรสอนวางระเบิดออกมา ยิ่งทำให้คนไทยสงสัยว่า ทำไมมันง่ายเหลือเกิน แล้วเราจะแก้ปัญหานี้อย่างไร

 - เขมรวางระเบิดไว้เยอะมาก ทำไมเขาไม่พลาดเหยียบเอง บาดเจ็บเอง ตายเองบ้าง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

วันนี้เรามีคำตอบมาฝาก จากเจ้าหน้าที่อีโอดี และเจ้าหน้าที่หน่วย TMAC หรือ ศูนย์ปฏิบัติการทุ่นระเบิดแห่งชาติ 

 

ความน่ากลัวของทุ่นระเบิด  

 
 - เมื่่อทหารเขมรฝัง ทหารเขมาเองก็สามารถกู้ได้ และสามารถนำไปวางใหม่ตรงจุดไหนก็ได้ 

 - เมื่อกู้ทุ่นระเบิดมาแล้ว สามารถใส่สลักกลับไปเหมือนเดิมได้ เหมือนระเบิดขว้างที่อีโอดีกู้ได้..เป็นแบบเดียวกัน 

 - มือวางนะเบิดจะทำ ”แผนที่” เพื่อมาร์คจุดที่วางเอาไว้ เวลาเดินไปวางทุ่นระเบิด แล้วต้องการกลับมาที่เดิม เช่น แนวชายแดน คนวางระเบิดจะเดินไปอีกทาง ซึ่งเป็นทางที่ตนไม่ได้วางทุ่นระเบิดเอาไว้ 

 

**มือวางระเบิดมีความชำนาญ รู้เรื่องทิศทาง และมีการทำเครื่องหมายในแผนที่เอาไว้ทั้งหมด 

 

 

 

ไม่มีวางมั่ว มีเส้นทางถอนตัว น่ากลัวกว่าที่คิด

 

 - การวางทุ่นระเบิดสังหารบุคคล เช่น PMN-2 มักวางตามพฤติกรรมของเหยื่อ หรือบังคับเส้นทางให้เหยื่อเดินหรือเคลื่อนที่ไปในทางที่วางกับดักไว้ 

**พฤติกรรมของเหยื่อ กรณีนี้ก็คือทหารไทย หมายความถึงฝ่ายตรงข้ามจะมาสังเกตการณ์ดูว่าเหยื่อจะใช้เส้นทางไหนเป็นประจำ มีรูปแบบการเดินทางอย่างไร วัน-เวลาไหนใช้รูปแบบเส้นทางใด แล้วจึงมาเขียนผัง เพื่อนำทุ่นระเบิดไปวาง 

 

 

ฉะนั้นที่บอกว่าเขมรวางมั่ว วางสุ่มสี่สุ่มห้า จึงไม่จริง 

1.ตัวคนวางทุ่นระเบิด ย่อมมั่นใจจุดที่ marking (มาร์คกิ้ง) เอาไว้ / จะสามารถกลับมาพื้นที่เดิมได้ เพราะก่อนวางจะมีการกำหนดเส้นทางปลอดภัยสำหรับถอนตัว 

2.การวาง “กับระเบิด”​ ต้องวิเคราะห์​เหยื่อ​ล่วงหน้าแล้ว ว่าเมื่อวานไว้ตรงนี้ จะมาเหยียบแน่นอน จึงวางดัก เช่น วางแถวๆ เส้นทางเดินที่ฝ่ายทหารไทยใช้ หรือมีจุดสนใจล่อให้มาทิศทางที่วางไว้ 

 

นี่คือความน่ากลัวของ “ทุ่นระเบิดเขมร”