ธารน้ำใจสู่สะบ้าย้อย! หลายภาคส่วนผนึกกำลังมอบสิ่งของบรรเทาทุกข์น้ำท่วม พื้นที่เปราะบางชายแดนใต้

19 ธันวาคม 2568 เมื่อเร็วๆ นี้ สมาคมเพื่อนนักดำน้ำสายรุ้ง ร่วมกับ บริษัท เพื่อนเกษตรไทย เคมีภัณฑ์ จำกัด (สุพรรณบุรี) คณะสงฆ์วัดฉิมทายกาวาส(กทม.) คุณวงศ์ชนก ชีวะศิริ คณะสงฆ์วัดราชบูรณะ(พิษณุโลก) โรงพยาบาลพุทธชินราช นำโดย มูลนิธิพลเอก ดร.ศิริ ทิวะพันธุ์ อดีตแม่ทัพภาคที่ 3 พร้อมทั้งสมาคมสตรีอาสาสมัครรักษาดินแดนจังหวัดพิษณุโลก โดยคุณ ส.อ.ร.ด.สงกรานต์ เกตุดี และเครือข่าย นำหมอนขิด พร้อมด้วยเครื่องนุ่งห่ม จำนวน 1 พันชุด ยารักษาเชื้อราจำนวน 400 ชุด  ข้าวสารอาหารแห้ง ยารักษาโรคฉี่หนู และอุปกรณ์ที่จำเป็นในการดำรงชีพ มามอบให้กับผู้ประสบภัยน้ำท่วม โดยมี บริษัท J&T สนับสนุนรถในการลำเลียงสิ่งของไปมอบให้กับผู้ประสบภัยน้ำท่วมในพื้นที่อำเภอสะบ้าย้อย และอำเภอใกล้เคียง มีหน่วยทหารเฉพาะกิจ 40 เป็นผู้แทนรับมอบ และคณะสมาคมเพื่อนนักดำน้ำสายรุ้ง ได้ร่วมเดินทางไปแจกสิ่งของด้วยตนเองบางส่วน โดยมีการจัดสิ่งของเป็นอาหารฮาลาลทั้งหมดสำหรับประชาชนในพื้นที่ 

คุณชยณัฏฐ์ ถนอมพงศ์พันธุ์ ตัวแทนสมาคมเพื่อนนักดำน้ำ บอกว่า การลงไปช่วยผู้ประสบภัยน้ำท่วมครั้งนี้ที่ อ.สะบ้าย้อย จ.สงขลา ซึ่งเป็นพื้นที่ติดต่อสามจังหวัดชายแดนใต้ เป็นเขตที่คนภายนอกส่วนใหญ่คิดว่าอันตราย ทำให้การช่วยเหลือต่างๆ แทบจะเข้าไม่ค่อยถึง ยิ่งพูดถึงภาคเอกชนนับได้ว่าน้อยมากๆ ชาวบ้านแถบนี้ได้รับผลกระทบหนักไม่ต่างจากในตัวอำเภอหาดใหญ่

สำหรับพื้นที่ อ.สะบ้าย้อย ห่างออกไปเพียงชั่วโมงกว่าๆ จาก อ.หาดใหญ่ กลับเป็นพื้นที่ที่ประชากรส่วนมากมีรายได้น้อย เป็นประชากรกลุ่มเปราะบางมากกว่า ทั้งด้านเศรษฐกิจ สาธารณูปโภคขั้นพื้นฐาน รวมไปถึงสิ่งของจำเป็นอย่างการรักษาพยาบาล ชาวบ้านส่วนใหญ่ทำอาชีพรับจ้างกรีดยาง ความเป็นอยู่ของที่นี่ลำบากมาก 

อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่เกิดเหตุอุทกภัย ผู้นำชุมชนท้องถิ่นจะรีบประกาศเตือนและอพยพประชาชนไปอยู่ในที่ปลอดภัยทันที อัตราการสูญเสียต่อชีวิตจึงน้อย ขณะที่น้ำที่ไหลบ่าท่วมบริเวณนี้ กลับมีความแรงและสูงมาก จนบ้านบางหลังลอยไปกับกระแสน้ำ

และบ้านหลายๆ หลังที่เรานำของเข้าไปมอบให้ สภาพแทบจะไม่เรียกว่าเป็นบ้าน เพราะไม่มีทั้งประตู หน้าต่าง ไม่มีห้องน้ำ ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีน้ำประปา บ้านบางหลังยังนำป้ายต่างๆมากันฝนด้วยซ้ำ แต่บางหลังโชคดีหน่อย มีแผงโซล่าเซลเล็กๆ พร้อมกับไฟหลอดกลมๆ สั้นๆ 1 ดวง ไม่มีแม้กระทั่งหมอนผ้าห่ม ชาวบ้านนับสิบๆหลังที่เป็นแบบนี้ การเข้าห้องน้ำแต่ละครั้ง ก็ต้องเดินไปอาศัยบ้านที่ปากซอย บางคนเป็นกลุ่มเปราะบาง ทั้งผู้สูงอายุและคนพิการ ก็ต้องใช้ชีวิตอยู่แบบนี้

การไปช่วยเหลือครั้งนี้ มีหลายความรู้สึก ทั้งเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และก็ดีใจที่ได้เป็นส่วนเล็กๆ ในการช่วยเหลือผู้สบภัยในพื้นที่ชายแดน ชาวบ้านเกือบทุกหลังที่กล่าวคำขอบคุณกลับมีน้ำตาปนกับรอยยิ้มแห่งความหวัง ที่พวกเขารออยู่