ชื่นชม!กู้ภัยฟันน้ำนม-"น้อยหน่าทุ่งยั้ง"

วันที่ 2 สิงหาคม 2564 ที่อาคารบ้านพักข้าราชการและเจ้าหน้าที่สำนักงานขนส่งจังหวัดอุตรดิตถ์ (หลังเก่า) นายนิคม แสนดีน้อย ผู้ใหญ่บ้านหมู่ 2 และนายจงกล แพ่งเมือง ผู้ใหญ่บ้านหมู่ 3 ต.ทุ่งยั้ง พร้อมผู้นำชุมชน ร่วมกับอาสากู้ภัยมูลนิธิอุตรดิตถ์สงเคราะห์( มอส.)จุดทุ่งยั้ง และกลุ่มสำนึกรักบ้านเกิดเมืองทุ่งยั้ง อ.ลับแล ช่วยกันประกอบเตียงกระดาษและจัดสถานที่ เพื่อปรับเป็นโรงพยาบาลสนามเวียงเจ้าเงาะ ของอำเภอลับแล ขนาด 100 เตียง รองรับผู้ติดเชื้อโควิด-19 ของ จ.อุตรดิตถ์ ที่ยอดสะสมเพิ่มสูงต่อเนื่องล่าสุด 1,570 ราย เสียชีวิต 7 ราย และยังคงมีประชาชนชาวอุตรดิตถ์ที่ติดเชื้อและทำงานอยู่พื้นที่เสี่ยงสูงหรือสีแดงเข้ม ประสงค์เดินทางกลับรักษาตัวที่ภูมิลำเนา ทางจังหวัดต้องเพิ่มโรงพยาบาลสนามให้เพียงพอต่อจำนวนผู้ติดเชื้อ ซึ่งโรงพยาบาลสนามเวียงเจ้าเงาะ อ.ลับแล เป็น 1 ในโรงพยาบาลที่จัดตั้งขึ้น

ผู้สื่อข่าวรายงานว่า ในขณะที่ผู้ใหญ่ ทั้งผู้นำชุมชน จิตอาสา ปฏิบัติหน้าที่อย่างขะมักเขม้น และภาพที่สร้างรอยยิ้มได้รับเสียงชื่นชม ด้วยความตั้งใจทำงานช่วยเหลือสังคม ไม่มีคำว่าท้อและเหนื่อย หรืองอแง แต่ยังคงเรียกหาพ่อแม่ยาวที่ “หิวนม” เท่านั้น คือ เด็กหญิงชนกนันท์ ขวัญมุข อายุ 5 ขวบ หรือที่รู้จักในสมาชิกกู้ภัยฯ นามเรียกขาน คือ “น้อยหน่าทุ่งยั้ง” ทำงานเป็นจิตอาสา ออกทำงานหน่วยกู้ภัยร่วมกับพ่อแม่ คือ นายชำนาญ ขวัญมุข หัวหน้ากู้ภัย มอส.จุดทุ่งยั้ง นามเรียกขาน กู้ภัย 260 และนางมารินทร์ ขวัญมุข นามเรียกขาน กู้ภัย 261 แม้จะเป็นเด็กหญิงแต่ท่าทางทะมัดทะแมง ตามกลุ่มพี่ๆ อาสากู้ภัยช่วยเหลือสังคม และเป็นที่รักของทุกคน แม้จะเป็นเพียงเด็กวัย 5 ขวบ แต่มีความตั้งใจ ไม่งอแง

นางมารินทร์ เล่าว่า ครอบครัวทำงานจิตอาสา เป็นสมาชิกกู้ภัย มอส.อุตรดิตถ์ คุณพ่อเป็นหัวหน้าอาสาจุดทุ่งยั้ง จึงลงพื้นที่ทุกครั้งเมื่อได้รับแจ้งเหตุ และมีลูก 2 คน น้องน้อยหน่า เป็นลูกสาวคนเล็ก ชอบที่จะติดตามพ่อกับแม่ออกพื้นที่ ตั้งแต่คุณแม่ตั้งท้อง หลังคลอดยังอุ้มนั่งรถไปด้วยแทบทุกเหตุที่รับแจ้ง ซึ่งน่าจะเป็นจุดที่ทำให้ น้องน้อยหน่า มีจิตอาสาชอบช่วยเหลือสังคม และไม่กลัว แต่ก็ไม่ดื้อ เชื่อฟังผู้ใหญ่เมื่อปฏิบัติหน้าที่ ส่วนใหญ่จะนั่งรถกู้ภัยตามคุณพ่อตรวจสอบเหตุต่างๆ เป็นประจำ เป็นผู้ช่วยตัวเล็กๆ ถือกระเป๋าพยาบาล เครื่องมือสื่อสาร หยิบจับอุปกรณ์เล็กๆน้อยๆ และเหตุที่ น้องน้อยหน่าชอบมากๆ คือ ช่วยชาวบ้านจับงู เก็บศพ

“ลูกสาว เรียนอยู่ชั้นอนุบาล 3 โรงเรียนเทศบาลท่าอิฐ ปกติติดตามออกเหตุช่วงวันหยุด หลังเลิกเรียน ช่วยระบาดโควิด-19 ไม่ได้ไปโรงเรียน แต่หลังเรียนออนไลน์ ทำการบ้านและใบงานที่คุณครูมอบหมาย จะขอตามพ่อแม่ ออกรับบริจาคสิ่งของช่วยเหลือครอบครัวผู้ติดเชื้อ และผู้ที่กักตัว 14 วัน และช่วยจัดสถานที่ ประกอบเตียงกระดาษ ในการจัดตั้งโรงพยาบาลสนาม ออกพื้นที่จะอยู่ในการดูแลของพ่อแม่ และพี่ๆอาสากู้ภัย ไม่ได้ปล่อยให้ทำเอง สวมหน้ากากอนามัย อย่างน้อยช่วยสร้างเสริมประสบการณ์ให้ลูก ได้รู้จักการช่วยเหลือสังคม มีน้ำใจต่อคนอื่น และมีความรับผิดชอบ แต่ไม่ให้ทิ้งการเรียน และยังคงร้องไห้ เมื่อ หิวนม อยากทานขนม ตามประสาเด็ก” แม่น้องน้อยหน่ากล่าว

ภาพ/ข่าวโดย บุญพิมพ์ ใบยา /อุตรดิตถ์