"ดี้" นิติพงษ์ เผยเรื่องราวสุดอับอาย! ณ เพลานี้...ฉันไม่มียศเหลือแล้ว

มีหลายเรื่องในชีวิตที่เรียนแล้วไม่มีวันลืม...เริ่มทำเมื่อไรก็ทำได้เมื่อนั้น
ว่ายน้ำ
ขี่จักรยาน
พิมพ์ดีด
....
ทำใจกับความผิดหวัง
#อันสุดท้ายนี่เฟคเอาเก๋
สิ่งที่ฉันเสียดายที่สุดอย่างหนึ่งเลย แม่ประไพ..
คือ ลายมือ...
โบราณว่า...ลูกผู้ชาย ลายมือนั้นคือยศ...
แปลว่า ณ เพลานี้...ฉันไม่มียศเหลือแล้ว

ฉันเรียนพิมพ์ดีดทั้งไทย ทั้งอังกฤษ แบบสัมผัส มาตั้งแต่สมัยมัธยม...
เป็นวิชาที่ติดนิ้วไปจนวันตาย...
พิมพ์เร็วเสียด้วย ประมาณว่าคิดได้แล้วนิ้วไปเองเลย ก็เลยเริ่มเคยตัว
ห่างเหินจากปากกาไปเรื่อยๆ...
ตอนยังเรียนถาปัด...ลายมือยังสวยเท่อยู่มาก เพราะต้องเขียนลงไปในแบบ...
พอจบมาทำงาน...คอมพิวเตอร์ก็เริ่มแทรกซึมมา เวลาเขียนเพลงหรือบทความคอลัมน์อะไร...ก็ติดนิสัยพิมพ์บนคอมพ์จนเคยตัว...
เพราะพิมพ์ได้เร็วกว่าใช้ปากกาเขียน...
ผ่านปีไปสิบยี่สิบปี...เพิ่งรู้ตัวว่า ในที่สุด ก็เหลือการใช้ปากกากับการเซ็นชื่อตัวเองเท่านั้น ไม่ว่าจะบนเช็ค บนใบธุรกรรมธนาคาร เอกสารสำเนาโน่นนี่.....
จนถึงบัดนี้...ไม่สามารถจดบันทึกอะไรด้วยกระดาษปากกาแล้ว...ลายมือโย้เย้ และตัวเท่าหม้อแกงไปหมด...
ไม่สามารถจะเขียนอะไรลงไปในช่องเล็กๆ แบบใบเบิกเงินธนาคาร หรือสมุดเช็ค....ต้องรบกวนน้องๆพนักงาน ช่วยกรอกให้แทน...
ถ้าจำเป็นต้องเขียนเอง ต้องตั้งนโมสามจบก่อน แล้วหายใจเข้าออกให้นิ่งเหมือนกำลังซ้อมยิงปืน....แล้วจึงค่อยเขียนลายมือตัวบรรจง...
จนถึงบัดนี้...
แค่ลายเซ็นก็เริ่มเอาไม่อยู่ละ...
เมื่อวาน...ก็เพิ่งมีเช็คเด้งตีกลับ...
ลายเซ็นไม่เหมือน...
อายเค้าชิบหายเลย..แม่ประไพ