ข้อความสาธารณะของรุ้ง ถึงคนปลูกดอกเดซี่ เพราะความคิดถึงผ่านกรงขังมันทรมาน

โดยในโพสต์ดังกล่าวระบุข้อความไว้ดังนี้...
ข้อความสาธารณะของรุ้ง 
จดหมายถึงคนปลูกดอกเดซี่
สวัสดี เป็นอย่างไรบ้าง ความคิดถึงผ่านกรงขังมันทรมานนะ แต่ว่าเราก็คิดถึงเธอทุกวันเลย เวลาเพื่อนๆ ในห้องขังเดียวกันพูดถึงแฟนของตัวเอง มันก็มีบ้างที่คิดถึงจนอยากจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย แต่ว่ามันก็ทำไม่ได้ 
วันแรกที่รู้จักกัน เราไม่เคยสนใจเธอเลย เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกัน ต่างคนต่างทำหน้าที่ และเราก็มัวแต่โฟกัสงานของตัวเอง จนไม่รู้สึกเลยว่าเธอมองอยู่ เรามาเจอกันจังๆก็ตอนที่เค้าออกไปรอบที่แล้ว ที่ สน. ประชาชื่น เธอมาเล่าให้ฟังว่าเธอโดนกระสุนยางยิงใส่ และหลังจากนนั้นเธอก็มาเป็นคนที่มาดูแลเค้าอย่างเต็มตัว และก็พัฒนาจนมาเป็นคนรัก 
เค้ารู้สึกขอบคุณเธอเสมอที่เคารพในเส้นทางการต่อสู้ของเค้า ขอบคุณเสมอที่เคารพในทุกๆการตัดสินใจ ถึงบางอย่างมันจะทำให้เธอลำบากใจก็ตาม เช่นการอดอาหารในครั้งนี้
ขอบคุณที่เป็นหนึ่งในแรงใจที่สำคัญ ตอนที่เค้าเครียด เครียดจนตัวสั่น เหนื่อยจนใจล้า ก็มีเธอที่ทำให้ใจเค้ากลับมานิ่งได้เสมอ บนเส้นทางการต่อสู้ เค้าอยากจะเป็นดอกกุหลาบที่ให้ความหวังและกำลังใจ ต่อทุกคนที่ร่วมสู้ไปด้วยกัน แต่ว่าสำหรับเธอ เค้าอยากจะเป็นดอกเดซี่ที่มีเธอเป็นคนดูแลนะ
รักและหวังว่าจะได้ออกไปกอดเธอในเร็วๆนี้
เจ้าดอกเดซี่ของเธอ

(โพสต์โดยพี่สาวน้องรุ้ง)