ชี้พบสารพาราควอตในน้ำปูเป็นเรื่อง "บอกความจริงครึ่งเดียว"

สมาคมวิทยาการวัชพืชแห่งประเทศไทย โพสต์ข้อความชี้แจงกรณีพบสารพาราควอตตกค้างในน้ำปู ตามที่มีการนำเสนอข่าวก่อนหน้านี้ (อ่านต่อที่ พบสารพาราควอตในน้ำปู ใน 6 จ.ภาคเหนือ องค์กรผู้บริโภคทั่วประเทศร้อง คกก.วัตถุอันตราย แบนทันที) โดยระบุข้อความดังนี้...
อย่าตกใจกับข่าวพาราควอตตกค้างในน้ำปู ถ้าคุณกินน้ำปูไม่เกินวันละ 7 กิโลกรัม
คงไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเท่าข่าวมูลนิธิเพื่อผู้บริโภค แถลงว่า พบการตกค้างของสารกำจัดวัชพืชพาราควอตในน้ำปู 8 ตัวอย่างจากทั้งหมด 24 ตัวอย่าง โดยค่าเฉลี่ยที่พบคือ 0.04 275 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม
ซึ่งเรื่องนี้ทางสมาคมวิทยาการวัชพืชแห่งประเทศไทยได้ตั้งข้อสังเกตมาหลายครั้งแล้วว่ากลุ่ม NGO เช่น thai-pan และมูลนิธิเพื่อผู้บริโภค นิยมการแถลงข่าว ว่าตรวจพบผลตกค้างของสารเคมีกำจัดศัตรูพืช ทั้งในผักสด ผลไม้ รวมถึง"น้ำปู "
(น้ำปู เป็นอาหารพื้นบ้านประจำท้องถิ่นในภาคเหนือ ที่ใช้ปูนา มาตำให้ละเอียดแล้วนำไปต้มกับน้ำเกลือ เคี่ยวไปเรื่อยๆจนแห้งลักษณะคล้ายๆน้ำพริกตาแดง นิยมทานกับหน่อไม้ต้ม หรือใส่ในแกงหน่อหรือใส่ในตำส้มโอ ด้วยน้ำปูมีรสเค็มจัดปกติแล้วจะใส่ประมาณไม่เกิน 1-2 ช้อนโต๊ะ ต่อแกง 1 หม้อเท่านั้น)
แต่สิ่งที่ NGO ไม่เคยพูดถึง คือ ผัก ผลไม้ หรือน้ำปู มีค่าตกค้างของสารเคมีกำจัดศัตรูพืช ที่ไม่เป็นอันตรายต่อผู้บริโภคเลย เพราะในแต่ละวัน ไม่มีมนุษย์คนใดในโลกนี้สามารถจะกินน้ำปูได้มากกว่า 7 กิโลกรัมต่อวัน หรือประมาณ 60 กระปุก ( 1 กระปุกหนัก 120 กรัม) ใช่หรือไม่

สมาคมฯ ขอร้องให้มูลนิธิเพื่อผู้บริโภค หยุดพฤติกรรมสร้างความตื่นตระหนกให้กับสังคม และหันกลับมาให้ความรู้ทางวิชาการที่ถูกต้องแก่สังคมดีกว่า ให้สมกับชื่อ มูลนิธิเพื่อผู้บริโภค การป้อนข้อมูลให้สังคมไม่ครบถ้วน ส่อเจตนาต้องการให้เกิดความตื่นตระหนกใช่หรือไม่
แต่หากมูลนิธิ ทำไปด้วยความไม่รู้ สมาคมก็ขออธิบายให้ฟังง่ายๆดังนี้ว่า
ค่าตกค้างไม่ได้บ่งบอกถึงมาตรฐานความปลอดภัยต่อผู้บริโภค เราต้องดูค่า ADI (Acceptable Daily Intake) ของสารเคมีแต่ละชนิด ด้วยว่าถูกกำหนดไว้เท่าไหร่ ต่อน้ำหนักตัว 1 กก. /วัน จากนั้น ให้นำมาคำนวณกลับ ว่า คนน้ำหนักตัวเฉลี่ย 60กก.จะบริโภคน้ำปู ที่มีการตกค้างของพาราควอต ได้ทุกวันอย่างปลอดภัย วันละกี่กิโลกรัม
สมาคมหวังเป็นอย่างยิ่งว่า...นับจากวันนี้ไปคงไม่มีการเสนอข่าวที่ไม่ครบถ้วนอีกนะคะ
หากยังมีพฤติกรรมเช่นนี้ต่อไป ก็ชวนให้ผู้คนในสังคมสงสัยว่ามีผลประโยชน์อะไรแอบแฝงจากการนำเสนอข่าวหรือไม่