ไม่มีเรือ ก็ใช้ห่วงยางจับปลา

ก่อนเกิดวิกฤติเรื่องนี้ เศรษฐกิจของประเทศก็อยู่ในสภาพย่ำแย่หนักอยู่ก่อนแล้ว
สิ่งที่ชาวประมงห่วงยางเหล่านี้หวาดกลัวมากที่สุดก็คือการที่เบ็ดของพวกเขาจะไปเกี่ยวกับห่วงยาง ในขณะที่พวกเขาอยู่ห่างจากชายฝั่ง นอกจากนั้นพวกเขาก็ยังกลัวฉลาม รวมทั้งกลัวกระแสน้ำพัดออกไปไกลจากฝั่ง
ชาวประมงยามยากเหล่านี้ บางคนก็เป็นช่างก่ออิฐ หรือทำงานในภัตตาคาร แต่การที่พวกเขาตกงาน ก็จึงไม่มีทางเลือกอื่น จึงลองมาหาอาหารด้วยการจับปลา และพวกเขาไม่มีอุปกรณ์การจับปลาที่เหมาะสม จึงต้องใช้ห่วงยางแทนเรือ

ปัจจุบัน คนที่ปลาด้วยวิธีเสี่ยง ๆ แบบนี้ตามแถบชายฝั่งในรัฐไกวร่า ไม่ไกลจากเมืองหลวง มีไม่มากหนัก แต่จำนวนก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ  พวกเขามักรวมตัวกันในการออกทะเล บางครั้งก็ออกไปไกลจากฝั่งถึง 8 กิโลเมตร

หลังจากที่ทำงานแบบนี้มานาน 2 เดือน หลายคนก็ถือว่าพวกเขามีประสบการณ์แล้วและถ้าโชคดี หลังการทำงานหลายชั่วโมง พวกเขาก็จะได้ปลาเพียงพอสำหรับทั้งครอบครัวราว รวมถึงแจกจ่ายเจือจานเพื่อนบ้าน และขายบ้างบางส่วน