เครือข่ายแรงงาน!....จับตาการตั้งรัฐบาล หวังแก้ปัญหาปากท้อง

สามัคคีกรรมกรต้านทุนนิยมครอบโลก สร้างสังคมใหม่ประชาธิปไตย ประชาชน คือชื่อกิจกรรมเคลื่อนไหวในวันเมเดย์ ของเครือข่ายแรงงาน คณะกรรมการสมานฉันท์ แรงงานไทย และคณะกรรมการแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ ในปีนี้ เน้นย้ำถึงการที่แรงงานถูกเอารัดเอาเปรียบจากนายทุนที่มุ่งผลประกอบการ จนละเลยหลักมนุษยชน

การแสดงเชิงสัญญลักษณ์ในครั้งนี้ กลุ่มผู้ใช้แรงงานจำนวนมากผนึกกำลัง วิ่งพุ่งชนกำแพงทุนนิยมจนพังทลายลง เป็นการบอกให้สังคมรับรู้ว่าการเอาชนะทุนได้มีทางเดียวคือการรวมกลุ่มอย่างแข็งเข้มของภาคแรงงาน อย่างต่อเนื่องและจริงจัง

เลขาธิการสมาพันธ์แรงงานรัฐวิสาหกิจ นายสาวิตร แก้วหวาน บอกถึงสถานการณ์แรงงานในขณะนี้ว่า หลังผ่านพ้นการเลือกตั้งเมื่อวันที่ 24 มีนาคม จนถึงเวลานี้ก็ยังไม่เห็นโฉมหน้าของรัฐบาลชุดใหม่ ในขณะที่ข้อเรียกร้องของกลุ่มแรงงานที่ยื่นต่อรัฐบาล คสช.ไปเมื่อปี 2560 ยังไม่เคยได้รับการต่อรับใดๆ จึงคาดหวังว่ารัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งจะให้ความสำคัญของภาคส่วนแรงงาน ซึ่งเป็นกำลังหลักของประเทศให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น

ปัจจุบันประเทศไทย มีแรงงานทั้งหมด 40 ล้านคน อยู่ในภาคบริการ 18 ล้านคน แรงงานนอกระบบอีก 22 ล้านคน ที่เหลืออยู่ในภาคอุตสาหกรรม ที่เสี่ยงหลุดออกจากระบบจากการใช้เครื่องจักรและหุ่นยนต์เข้าแทนที่ ส่วนในภาคการบริการ เช่นธนาคารที่ลดสาขา ทำให้ต้องปลดพนักงานออกไปเป็นจำนวนมาก ไปเพิ่มจำนวนของ แรงงานนอกระบบ ส่วนลูกจ้างในภาครัฐ ที่คิดว่ารัฐน่าจะดูแลดี ความเป็นจริงกลับสวนทาง ยกตัวอย่างเช่น พยาบาล ถูกว่าจ้างแบบสัญญาจ้าง ซึ่งให้ค่าตอบแทนน้อยมาก และทำงานหนักขณะที่แรงงานข้ามชาติ ที่มีอยู่ 4 ล้านคน ยังไม่นับแรงงานที่ไม่ถูกต้องอีกมากกว่านั้น เปราะบางในการถูกเอารัดเอาเปรียบ มากกว่ากลุ่มแรงงานอื่นๆ
รองประธานคณะกรรมการสมานฉันท์แรงงานไทย ชาลี ลอยสูง บอกว่าเป็นห่วงสถานการณ์ความป่วนของเทคโนโลยีจนทำให้คนตกงาน แรงงานจึงต้องมีการพัฒนาตัวเอง เรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องของเครื่องมือเครื่องจักรที่เข้ามาให้ได้ตามสถานการณ์ในปัจจุบันส่วนแรงงานที่ต้องถูกเลิกจ้างไป ซึ่งอุตสาหกรรมสิ่งทอน่าเป็นที่สุด รัฐบาลจึงต้องหางานมารองรับเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาสังคม ส่วนใหญ่เป็นแรงงานรุ่นเก่า อายุ 40 ขึ้นไป ซึ่งความเสี่ยงในการถูกเลิกจ้าง ต้องแนะแนวว่าหลังจากเกษียณอายุแล้วจะต้องทำอะไรบ้าง และ อีกเรื่องที่แรงงานต้องเร่งพัฒนา คือทักษะด้านภาษาซึ่งแรงงานไทยอ่อนด้อยเรื่องภาษา กว่าชาติอื่น แต่มีทักษะและประสบการณ์ไม่แพ้ชาติใด