จ่อใช้ ม.17 แก้ปัญหาเกาะไข่ ธรรมชาติถูกทำลาย

เกาะไข่อยู่ในจังหวัดพังงา ประกอบด้วยเกาะไข่นอก ไข่นุ้ย และไข่ใน มีพื้นที่แนวปะการัง 250 ไร่ นับว่าไม่ใหญ่เมื่อเทียบกับอีกหลายเกาะ แต่กลับเป็นเกาะที่มีนักท่องเที่ยวไปเป็นจำนวนมาก กรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่งพบว่า ในช่วงไฮซีซั่น จะมีเรือเร็วนำเที่ยวจำนวน 60 ลำเป็นอย่างน้อย เข้าจอดบริเวณเกาะไข่นอก เกาะไข่ใน และเกาะไข่นุ้ย อันสืบเนื่องจากเกาะไข่อยู่ใกล้ภูเก็ต และไม่อยู่ในเขตอุทยาน จึงไม่จำเป็นต้องเสียค่าธรรมเนียมเข้าอุทยาน จึงทำให้เหล่าผู้ประกอบการอยากที่จะพานักท่องเที่ยวขึ้นมาเหยียบเกาะนี้ 

ล่าสุด ดร. ธรณ์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ รองคณบดี คณะประมง มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เปิดเผยต่อผู้สื่อข่าวว่า หลังจากที่มีการประชุมคณะกรรมการแก้ไขปัญหาเกาะไข่ ที่ กรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่งในวันนี้ พบว่า ในที่ประชุมซึ่งประกอบด้วย กรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่ง(ทช.) ,กรมการท่องเที่ยว ,จังหวัดพังงา ,ทัพเรือ ,ตำรวจ ,สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ,กรมอุทยานฯ ,กรมเจ้าท่า ,อัยการ ,NGO ฯลฯ รวมแล้วมากกว่า 20 ท่าน ได้มีมติให้ยก มาตรา 17 ใน พรบ.ทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่งฯ มีไว้เพื่อให้อำนาจกรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่ง ในการจัดการ ?พื้นที่วิกฤต? ขึ้นมาใช้ เป็นครั้งแรก ตั้งแต่มี พรบ. ฉบับนี้ขึ้นมา ?ซึ่งคาดว่าจะประกาศบังคับใช้ภายในสัปดาห์หน้านี้ 
โดยกรม ทช.รายงานว่า ตั้งแต่พ.ศ.2550 - 2557 มีปะการังตาย 80-90 เปอร์เซ็นต์ ทั้งผลจากปะการังฟอกขาวในปี 53 ประกอบกับมีการท่องเที่ยวหนาแน่นทำให้ปะการังไม่อาจฟื้นตัวได้ ทั้งที่ปรกติแล้วปะการังควรฟื้นตัวหรือเห็นแนวโน้มการฟื้นตัวใน 5-10 ปี 

อีกทั้งยังพบว่าเมื่อเจ้าหน้าที่ ลงตรวจสอบในพื้นที่ จะพบเห็นการกระทำผิดด้านทรัพยากรธรรมชาติเป็นประจำ รวมถึงครั้งล่าสุด ในวันอาทิตย์ที่ 15 พฤษภาคม ยังมีการพบผู้ทำผิดทั้งทิ้งสมอ ให้อาหารปลา จับปลา เก็บปะการัง แต่ได้แค่ตักเตือน ซึ่งยากต่อการจับกุม เพราะไม่มีกฎหมายที่สามารถบังคับใช้ได้อย่างชัดเจน 
เมื่อนำ ?ความเสียหายร้ายแรง? ของแนวปะการังที่เกิดขึ้น มาพิจารณาร่วมกับ ?การทำงานที่ติดขัดเรื่องกฎหมายของเจ้าหน้าที่? ทำให้ที่ประชุมลงความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่า จำเป็นต้องใช้มาตรา 17 เป็นครั้งแรก เพื่อยับยั้งความเสียหายที่จะเกิดขึ้นต่อไป 
เกาะไข่เป็นแหล่งท่องเที่ยวดั้งเดิม ไม่ใช่เป็น ?เขตสงวนในอุทยานแห่งชาติ? จึงไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกับ ?กรณีเกาะตาชัย? ได้ ฉะนั้นจึงยังไม่มีการปิดเกาะ แต่จำเป็นต้องมีการควบคุมอย่างเคร่งครัด 
ในที่ประชุมจึงมีความเห็นให้ กรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่ง อาศัยอำนาจตามม.17 ออก ?ประกาศ มาตรการและเกณฑ์การใช้ประโยชน์ เพื่อระงับความเสียหายอย่างร้ายแรงต่อทรัพยากร" ในพื้นที่เกาะไข่ทั้งสามแห่ง 

มาตราดังกล่าว ครอบคลุมทั้งการขึ้นทะเบียนเรือที่เข้ามาใช้ประโยชน์ การวางทุ่นจอดเรือ วางทุ่นไข่ปลากำหนดเขต ฯลฯ ที่เป็นส่วนในการบริหารจัดการ และข้อห้ามต่างๆ เช่น ให้อาหารปลาหรือสัตว์น้ำ จับปลาหรือสัตว์น้ำ ทิ้งสมอเรือในแนวปะการัง ทิ้งของเสีย เครื่องเล่นทางน้ำต่างๆ ฯลฯ โดยกรมทช. จะจัดเจ้าหน้าที่ไปเฝ้าระวังทุกวัน เพื่อควบคุมดูแลไม่ให้มีการกระทำผิดละเมิดกฎหมาย แต่หากมีการละเมิด ต้องถูกจับกุม 
ซึ่ง ม.17 ของกรมทะเล ผิดจากระเบียบของอุทยาน หากเราทิ้งสมอในเขตอุทยานฯ เจ้าหน้าที่อุทยานฯจะทำการจับและปรับได้เลย เพราะกฎหมายให้อำนาจ ***แต่ถ้าเราทิ้งสมอที่เกาะไข่ เจ้าหน้าที่จับกุม ไม่สามารถปรับได้ (กฎหมายคนละฉบับ) จึงต้องนำผู้กระทำผิดส่งสถานีตำรวจอำเภอเกาะยาว จากนั้นก็เข้าสู่การพิจารณาคดี โดยมีโทษรุนแรงถึงขั้นจำคุกไม่เกิน 1 ปี ปรับไม่เกิน 100,000 บาท เพราะฉะนั้น ในการกระทำความผิดของแต่ละพื้นที่ โทษจะแตกต่างกัน ตามกฎหมายของพื้นที่นั้น ซึ่งวิธีที่ป้องกันปัญหาง่ายที่สุด คือ อย่าทำความผิด 

โดย ดร. ธรณ์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ ได้ยกตัวอย่างว่า เมื่อ มิสเตอร์ A ให้อาหารปลาที่เกาะไข่ เจ้าหน้าที่พบ เจ้าหน้าที่จะทำการจับกุมและนั่งเรือไปโรงพักที่เกาะยาวทันที อาจได้ประกันตัว แต่ก็ต้องพิจารณาคดีโทษตาม ม.17 ซึ่งระบุไว้ชัดเจน และหากเจ้าหน้าที่ไม่กระทำตาม ก็จะเจอข้อหาละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ โดยไม่สามารถต่อรองใด ๆ ได้เลย เนื่องจากได้บัญญัติไว้ตามกฎหมาย ชนิดที่เรียกว่าดิ้นไปทางไหนก็ไม่ได้ 
เพราะฉะนั้น เหล่าผู้ประกอบการเรือนำเที่ยวต้องย้ำเตือนและดูแลนักท่องเที่ยวอย่างเคร่งครัด โดยจะมีประกาศออกมาช้าสุดไม่เกินสัปดาห์หน้า