svasdssvasds
เนชั่นทีวี

สังคม

สุดแปลก! ใช้กระดูกผี ปั้นองค์ท้าวพญามัจจุราช เตือนสติชาวบ้านไม่ให้ประมาท

11 พฤษภาคม 2560
เกาะติดข่าวสาร >> Nation Story
logoline

เมื่อประมาณ 3 ปีที่ผ่านมา นายองค์ท้าวรุกกะเทวา พรมจะมุณี อายุ50ปี ชาวจังหวัดสมุทรปราการ ได้มีความคิดแปลก นำกระดูกคนตาย ผ้าห่อศพ เชือกผูกคอคนตาย เส้นผมคนตาย มาตำเป็นผง ผสมกับปูนปั้นองค์พญามัจจุราช ขนาดใหญ่เป็นอนุสรณ์เตือนสติชาวบ้านไม่ให้อยู่ในความประมาท


หลังจากที่ปั้นองค์ท้าวพญามัจจุราชเสร็จและตั้งอยู่บนที่ดินเช่าที่จังหวัดสมุทรปราการ ด้วยความกลัวของเจ้าของที่ดิน จึงได้ย้ายรูปปั้นองค์พญามัจจุราช มาไว้ที่วัดหงส์ทอง อ.บางปะกง จ.ฉะเชิงเทรา ด้วยกาลเวลาองค์ท้าวพญามัจจุราชได้เกิดการชำรุดทรุดโทรม และแตกร้าว ขาดการบูรณะเนื่องจากองค์ท้าวพญามัจจุราช ที่สร้างด้วยกระดูกผีและผ้าห่อศพจึงไม่มีใครกล้าเข้าไปบูรณะ นายองค์ท้าวรุกกะเทวา พรมจะมุณี คนชื่อแปลก ที่เป็นคนปั้นองค์ท้าวพญามัจจุราช ขึ้นจึงจำเป็นต้องเป็นผู้เข้าไปทำการบูรณะซ่อมแซมองค์ท้าวพญามัจจุราชด้วยตัวเอง โดยได้รับการบริจาคผงกระดูกของคนตายรวมทั้งผ้าห่อศพและเส้นผมผีตายโหง มาเป็นวัสดุในการซ่อมแซม องค์ท้าวพญามัจจุราชให้กลับสมบูรณ์อีกครั้ง
โดยนายท้าวรุกกะเทวา พรมจะมุณี ได้เล่าว่า องค์ท้าวพญามัจจุราชเดิมที่สร้างขึ้นมาและมีกระดูกผีและผ้าห่อศพเป็นส่วนผสม โดยการนำกระดูกคนตายมาตำให้ป่นเป็นผง ซึ่งหมายถึงส่วนสุดท้ายของมนุษย์ หากฝังไวใต้ดินก็เปล่าประโยชน์ จึงได้นำผงกระดูกคนตายมาเป็นส่วนผสมปั้นเป็นองค์ท้าวพญามัจจุราช เพื่อเตือนสติของมนุษย์ ซึ่งส่วนที่นำมาผสมล้วนแต่มาจากสิ่งสุดท้ายของมนุษย์ทั้งนั้น โยนำมาผสมกับปูนและปั้นเป็นองค์พญามัจจุราช เพื่อให้ประชาชนได้มากราบไหว้ ส่วนผ้าห่อศพ ส่วนหนึ่งก็มาผสมทำเป็นแซ่ อยู่ในมือของพญามัจจุราช ส่วนหนึ่งก็นำมาลงเลขยันต์ และเขียนว่า "ถึงท่านจะสูงเทียมฟ้า หรือท่านจะต่ำเพียงดิน แต่ท่านก็หนีไม่พ้นความตาย" เพื่อเตือนสติของมนุษย์ไม่ให้ตั้งอยู่ในความประมาท
ส่วนกระดูกนั้นก็ไม่ได้ไปขโมยที่ไหนมา แต่ไปขอมาจากสัปเหร่อ ที่เอามาจากศพไม่มีญาติ โดยบอกจุดประสงค์ไปว่าเพื่อจะได้นำมาเป็นส่วนผสมองค์ท้าวพญามัจจุราช ซึ่งตั้งอยู่ทางเข้าวัดหงส์ทอง เมื่อใครผ่านไปผ่านมาจะได้กราบไหว้และเป็นเครื่องเตือนสติ ว่า ทุกคนย่อมหนีไม่พ้นความตาย ดังนั้นอย่าใช้ชีวิตอยู่ในความประมาท อย่างน้อยใครขับรถผ่านหรือเดินผ่านไปมา ก็อาจทำให้ฉุดคิดถึงการดำเนินชีวิตได้บ้างไม่มากก็น้อย

logoline