ช่องโหว่กฎหมายค้ามนุษย์

การค้ามนุษย์ เป็น ปัญหาที่หยั่งรากลึกในสังคมไทยมานาน โดยเฉพาะระบบเลี้ยงดูปูเสื่อ ที่มีข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ เข้าไปเกี่ยวข้อง เด็กสาวจำนวนไม่น้อย ถูกใช้เป็นเครื่องมือบำเรอกาม เพื่อความก้าวหน้าในการงาน โดยที่พ่อแม่เด็กจำยอม หรือเต็มใจ เพราะปัญหาความยากจน
เมื่อไปดูเนื้อหาในพระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์ ฉบับที่ 3 ปี 2560 ในมาตรา 56/1 กำหนดโทษไว้อย่างชัดเจน และรุนแรง สำหรับผู้ที่เป็นธุระจัดหา ซื้อ ขาย บุคคลอายุไม่เกินสิบห้าปี ให้ทํางาน หรือให้บริการที่เป็นอันตรายอย่างร้ายแรงและมีผลกระทบต่อร่างกายหรือจิตใจ หรือขัดต่อศีลธรรมอันดี ต้องระวางโทษจําคุกไม่เกินสี่ปี และปรับไม่เกินสี่แสนบาท
แต่หากเป็นกรณีที่บุพการีให้ผู้สืบสันดานทํางานหรือให้บริการ เพราะเหตุความยากจนเหลือทนทาน หรือเมื่อพิจารณาถึงสภาพความผิด หรือเหตุอันควรปรานีอื่นแล้ว ศาลจะไม่ลงโทษผู้กระทําความผิดเลยก็ได้ ซึ่งนี่อาจเป็นช่องโหว่ของกฎหมาย ที่ต้องกลับมาทบทวน
ปฏิเสธไม่ได้ว่า หลายคนรู้เรื่องนี้ดี บางคนเลือกที่จะเพิกเฉย หลายคนไม่กล้ามีปากเสียง เพราะคู่กรณีเป็นผู้มีอิทธิพล หลายกรณีมีตำรวจผู้รักษากฏหมายเข้าไปมีส่วนร่วม จึงเกิดคำถามว่า เราต้องยอมรับค่านิยมผิดๆแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
ถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนค่านิยม เจ้าหน้าที่ควรปรับวิธีคิด ทัศนคติ และทำงานเพื่อประเทศชาติอย่างแท้จริง ไม่ใช่เพียงหวังประโยชน์ส่วนตน