"ม่าไกลแค่ไหนก็ย้อมเพื้อพ้อหล้วง" #เรื่องเล่าจากสนามหลวง

นางสมศรีเดินทางโดยรถไฟฟรีจาก ต.อ่างทอง อ.ศรีนครินทร์ จ.พัทลุง พร้อมญาติ 3 คน ระยะทางร่วม 886 กิโลเมตร ตั้งแต่เช้าของวันที่ 23 พ.ย. และมาต่อคิวเข้าแถวตั้งแต่ตี 5 ในตอนเช้าของวันที่ 24 พ.ย. ซึ่งตนก็ได้นำพระบรมฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ติดตัวมาด้วย จากการสอบถามพบว่าบุคคลในรูป (ผู้หญิงที่นุ่งโจงกระเบนหันหลัง) คือ นางพุ่ม แก้วปราง คุณป้าของนางสมศรี เสียชีวิตเมื่อ พ.ศ. 2539 ด้วยอายุ 88 ปี ซึ่งเป็นผู้ที่ได้รับเสด็จขณะเสด็จประพาสจังหวัดพัทลุงหลายครั้ง โดยในภาพนี้คือการเสด็จประพาสเมื่อปี พ.ศ. 2513

"ยายพุ่มแกรักพ่อหลวงมาก แกมักจะพูดถึงพ่อหลวงเสมอ แม้แต่ตอนที่ป่วยก่อนจะเสียชีวิตแกก็เพ้อชื่อพระองค์ตลอด"

นางสมศรีเล่าถึงความหลังพร้อมกับถือรูปไว้แนบอก ซึ่งรูปนี้ได้ถูกอัดแจกให้คนในครอบครัวแขวนติดไว้ทุกบ้าน เนื่องจากเป็นความภาคภูมิใจของวงศ์ตระกูลที่ครั้งหนึ่งในชีวิตของชาวสวนสามัญชนธรรมดา ได้มีโอกาสรับเสด็จพระองค์อย่างใกล้ชิด นอกจากนั้นนางพุ่มยังได้ถวายผ้ายันต์ให้กับพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช และกล่าวอวยพรให้กับสมเด็จพระราชินีมีสุขภาพพลานามัยแข็งแรงและอายุยืนอีกด้วย 

"ยายแกเป็นชาวบ้าน แกใช้ราชาศัพท์ไม่เป็น พูดผิดๆ ถูกๆ แต่พระองค์ทรงตรัสว่าไม่ต้องพูดราชาศัพท์ก็ได้ พูดแบบปกติอย่างที่เคยนั่นแหล่ะ" 

นางสมศรีกล่าวเพิ่มเติมว่าในทุกครั้งที่มีคนเดินทางไปกรุงเทพ หรือกลับมาจากกรุงเทพ แกมักจะถามเสมอว่า ไปหาพ่อหลวงม้าย ไปที่ที่พ่อหลวงอยู่ใช่ม้าย เพราะแกคิดว่าถ้าได้ไปกรุงเทพมหานครคงจะได้มีโอกาสพบพระองค์ ซึ่งตัวนางพุ่มเองนั้นทั้งชีวิตไม่เคยได้ไปที่กรุงเทพมหานครเลยซักครั้ง และในครั้งนี้แม้นางพุ่มได้จากโลกนี้ไปแล้ว 20 ปี แต่นางสมศรีได้สัญญากับตัวเองว่า จะต้องเข้ามากราบพระบรมศพ และพารูปนี้มาด้วยเพื่อเป็นตัวแทนของนางพุ่มที่จากไป 

"พี่เอารูปนี้มาเพื่อเป็นตัวแทนของยายพุ่ม พี่พายายพุ่มมากราบพ่อหลวงแล้ว ยายพุ่มแกคงดีใจมากแน่ๆ" นางสมศรีกล่าวทั้งน้ำตา

มันคงเป็นน้ำตาแห่งความอาลัย...กับการจากไปของพ่อผู้เป็นที่รักยิ่งแต่มันก็เป็นน้ำตาแห่งความยินดี...ที่ได้บรรลุในสิ่งที่เธอได้ตั้งใจเอาไว้