จากใจ 'กฤษณา อโศกสิน' : หมดสิ้น 'สกุลไทย'

หนึ่งในคนที่ "อาลัยอย่างท่วมท้น" เพราะ "สายฟ้าที่ฟาดลงบนเส้นทางของนิตยสารอายุ 62 ปี" นั้นคือคนที่ได้ใช้ชีวิตการเขียนหนังสือกับนิตยสารรายสัปดาห์นี้นับถึงวันนี้ 54 ปี
เธอคือ "กฤษณา อโศกสิน"
น้ำตาจะนองหน้าเธอหรือไม่ ผมไม่ได้นั่งอยู่ข้าง ๆ ตอนที่เธออ่านบางท่อนของคำประกาศนั้น แต่ผมแน่ใจว่าหัวใจของกฤษณา อโศกสิน ร่ำไห้อาลัยอย่างสุดซึ้ง กับการปิดฉากของนิตยสาร ที่ถือว่าเป็นแหล่งก่อเกิดของนักเขียนรุ่นแล้วรุ่นเล่ามากว่า 60 ปี
คำแถลงของ "สกุลไทย" เมื่อวันพุธที่ผ่านมามีรายละเอียดบางตอนว่าอย่างนี้
"เรียนผู้อ่านสกุลไทยทุกท่าน
เนื่องด้วยสภาพเศรษฐกิจ พฤติกรรมผู้บริโภคที่เปลี่ยนแปลงไป และเอเย่นต์จัดจำหน่ายที่ลดลง ทำให้นิตยสารกระดาษค่อยๆลดบทบาทลงในยุคของสื่อดิจิตอลเช่นทุกวันนี้
ด้วยเหตุนี้ สกุลไทยจำเป็นอย่างที่สุดที่ต้องแจ้งต่อท่านผู้อ่านว่า คณะผู้บริหารนิตยสารสกุลไทยได้มีมติให้ยุติการจัดทำนิตยสารสกุลไทย โดยฉบับที่ ๓๒๓๗ ซึ่งจะวางจำหน่ายวันจันทร์ที่ ๓๑ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๕๙ จะเป็นฉบับสุดท้าย..." และประโยคสุดท้ายของคำชี้แจงบอกว่า
"นิตยสารสกุลไทยขอกราบพระคุณในน้ำใจไมตรีของผู้อ่านทุกท่าน ที่ได้ให้ความกรุณาสนับสนุนสกุลไทยตลอดระยะเวลาอันยาวนานบนถนนสายนี้ และได้กรุณาแสดงความห่วงใยต่อสกุลไทยมาเป็นจำนวนมาก น้ำใจของท่าน คณะผู้บริหาร กองบรรณาธิการ พนักงานบริษัทอักษรโสภณ จำกัด ขอรับไว้ด้วยความซาบซึ้ง ด้วยเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนว่าถนนสายนี้มิได้โดดเดี่ยว แต่งดงามและอบอุ่นด้วยน้ำใจของท่านผู้อ่านที่มอบให้สกุลไทยตลอด ๖๑ ปีที่ผ่านมา
ด้วยจิตคารวะ
คณะผู้บริหาร และกองบรรณาธิการ นิตยสารสกุลไทย"

ยังไม่ทันที่จะได้ "ทำใจ" กับการลาจากของ "สกุลไทย" ผมก็ขอทราบ "ความในใจ" ของคุณกฤษณา อโศกสินกับปรากฏการณ์ที่กำลังเป็นที่กล่าวขวัญไปทั่วทุกวงการ
นี่คือข้อความที่เขียนเป็นลายมือของเธอถึง "กาแฟดำ"
"ตลอดชีวิตที่ผ่านมาหลายสิบทศวรรษนั้น ดิฉันเคยได้ยินคำว่า "สายฟ้าฟาด" หรือมิฉะนั้นก็ "ปลดฟ้าผ่า" ผ่านหูผ่านตาไปมาอยู่เนือง ๆ แต่ถ้าถึงกับฟาดลงมาตรง ๆ บนร่างกายหรือหัวใจของตัวเองนั้น คงจะต้องนับนิ้วกันสักนิด... หนึ่ง...สอง...สาม...สี่... ที่อาจสาหัสขนาดน้ำตานองหน้า
จากนั้นก็หลงลืมไปด้วยกาลเวลา แต่ พ.ศ. 2505 นั้น เป็นปีที่ไม่เคยหายไปจากความระลึกถึง เนื่องด้วยคือปีที่ดิฉันแลเห็นตนเองเดินตามคุณประกาศ วัชราภรณ์เพื่อนนักเขียนอาวุโสขึ้นบันไดชัน ค่อนข้างมืดของตึกแถวบนถนนบำรุงเมือง ไปสู่ชั้นสองอันเป็นกองบรรณาธิการบริษัทอักษรโสภณ ผู้ผลิต นิตยสารสกุลไทยรายสัปดาห์ ก่อตั้งเมื่อ พ.ศ. 2497
ได้พบผู้จัดการ คุณเกษม ส่งเสริมสวัสดิ์ แต่ยังไม่พบผู้อำนวยการ คุณประยูร ส่งเสริมสวัสดิ์ ผู้พี่ชาย
ครั้นแล้ว คุณประกาศก็ออกปากฝากดิฉันเข้าเป็นนักเขียนหน้าใหม่ ด้วยค่าเรื่องครั้งแรกตอนละ 250 บาท มีผลงานที่ได้รับการเผยแพร่มาแล้ว 13 เรื่องจาก ศรีสัปดาห์ และ สตรีสาร?เป็นประกัน โดย สตรีสาร?กำลังตีพิมพ์ น้ำผึ้งขม ในปีนั้น
ดิฉันได้รับการต้อนรับจากสกุลไทยอย่างดียิ่งจนต้องขอบคุณเรื่อยมากระทั่งทุกวันนี้
ต่อจากนั้น จึงได้ส่งนวนิยายเรื่องแรก ชลธีพิศวาส เป็นประเดิมทันทีโดยสกุลไทยลงตีพิมพ์ให้อย่างเร็วจนดิฉันเองก็แปลกใจ
นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา นามปากกา "กฤษณา อโศกสิน" ."กัญญ์ชลา" "สไบเมือง" ที่ต่อมา ดิฉันเกิดอารมณ์ประทับใจ อยากเขียนนวนิยายแนวธรรมะ ก็ได้ลงตีพิมพ์ต่อเนื่องกันมาอย่างยาวนานโดยไม่เคยขาดหายไปแม้เพียงหนึ่งสัปดาห์ มีผู้อ่านเป็นกำลังใจ ติดตามผลงานอย่างสม่ำเสมอตลอดมา
จาก พ.ศ. 2505 ถึง พ.ศ. 2559 คือปีนี้ ชีวิตการเขียนหนังสือของดิฉันอันมีเวทีใหญ่คือสกุลไทยรายสัปดาห์รองรับ นับได้ทั้งสิ้น 54 ปี
เป็นห้าสิบสี่ปีที่อาจกล่าวได้เต็มปากว่า อยู่ เย็น เป็น สุข ร่วมกับญาติสนิทมิตรสหายอันได้แก่คุณประยูร ส่งเสริมสวัสดิ์ ผู้ก่อตั้งและคุณสันติ- วราภรณ์ ส่งเสริมสวัสดิ์ ทายาทผู้สืบทอดกิจการ พร้อมพรักด้วยเพื่อนนักเขียนทั้งรุ่นเดียวกัน รุ่นร้อง ลงมาจนถึงรุ่นหลาน
มีผู้อ่านเป็นพลังอันยิ่งใหญ่ขับเคลื่อน
บรรณาธิการบริหารผู้ล่วงลับ คุณสุภัทร สวัสดิรักษ์และคุณนรีภพ สวัสดิรักษ์ จิระโพธิรัตน์ ผู้รับช่วงต่อตำแหน่งนี้ย่อมทราบดี
ครั้นแล้ว ทุกชีวิตก็เดินทางมาถึงวันสุดท้าย
วันที่สายฟ้าได้ฟาดลงบนเส้นทางของนิตยสารอายุ 62 ปี จนถึงแก่ต้องปิดตำนาน อันเป็นประวัติศาสตร์หน้าสำคัญอีกหน้าหนึ่งของโลกนิตยสารไทยลงในฉบับสุดท้าย 3237 วันที่ 1พฤศจิกายน 2559
ขอได้รับความรักความอาลัยอย่างท่วมท้น จากนักเขียนคนหนึ่งของนิตยสารสกุลไทยรายสัปดาห์
กฤษณา อโศกสิน