ช่องโหว่ สุสานเผานั่งยาง

"สุสานเผานั่งยาง" ที่โคกเฒ่าคำภา ป่าสงวนแห่งชาติเขือน้ำ หลัก กิโลเมตร ที่ 48 ถนนสายกุดจับ หนองแวง อ.บ้านผือ จ.อุดรธานี นอกจากจะเป็นป่าสงวน และเป็นป่าช้าคนเก่ง แล้ว ชาวบ้านในพื้นที่ยังเล่าว่าเคยเป็น ทุ่งสังหาร เพราะเคยเป็นพื้นที่สีชมพูมาก่อน
จากสภาพภูมิประเทศ ที่มีรอยต่อคาบเกี่ยวระหว่าง อ.บ้านผือ เชื่อมต่อกับ เขตป่าของอำเภอสุวรรณคูหา จ.หนองบัวลำภู ข้ามภูเขาขาด เชื่อมไปยัง อ.กุดจับ รัศมีโดยรอบ 900 ไร่ จึงคลอบคลุมพื้นที่หลายอำเภอ และมีเส้นทางไป อ.น้ำโสม จนถึง อ.สังคม ของ จ.หนองคาย
จากร่องรอยที่เหลืออยู่ แม้จะไม่สามารถยืนยันได้ว่าเป็นฝีมือของใคร แต่ลักษณะ การก่อเหตุ ชุดสืบสวนของภูธรภาค 4 เชื่อว่าน่าจะเป็นกลุ่มบุคคลเดียวกัน โดยใช้หลักจิตวิทยา พื้นที่ห่างไกลผู้คน เป็นป่าสงวน ไม่มีที่นา หรือ ที่ทำกินของใคร จนทำให้เกิดช่องว่างกลายเป็น "ทุ่งสังหาร"
เมื่อเจาะลงไปที่จุดเผานั่งยาง 23 จุด อยู่ไม่ห่างกันมากนัก บางจุดอยู่บนโขดหินเชิงเขา และส่วนอยู่ใกล้ทางเข้าเพียง 100 เมตรเท่านั้น ชาวบ้านในพื้นที่ต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า เมื่อเห็นควันไฟลอยขึ้นฟ้าออกจากป่าทึบในช่วงหน้าฝน ก็จะมีการเผานั่งยางเกิดขึ้น โดยเฉพาะช่วงกลางคืน จึงไม่มีใครกล้าเข้าไปดู และไม่อยากเข้าใกล้
สุดท้ายความลับก็ถูกเปิดเผย กรณีการเสียชีวิตของ นางบังอร ที่มีการเผาในช่วงบ่ายประกอบกับฝนตก จึงเผาไหม้ไม่หมด ส่วนสภาพป่าโล่งเตียน เพราะอยู่ในช่วงหน้าแล้ง ทุกอย่างจึงโผล่ออกมา กลายเป็นหลักฐานสำคัญเพื่อรอผลการตรวจดีเอ็นเอ ว่าตรงกับญาติหรือไม่
แม้หลักฐานทั้งหมดที่ได้จากสุสานเผานั่งยาง จะไม่สมบูรณ์มากนัก แต่ญาติเหยื่อหลายคนก็รอความหวัง ในการทวงถามความยุติธรรให้กับผู้สูญหาย โดยให้รื้อคีดใหม่ และแจ้งหายเพิ่มเติมกว่า 23 ราย ครอบคลุมหลายจังหวัด ทั้ง อุดร มหาสารคาม หนองคาย และและ เพชรบูรณ์ จึงกลายเป็นเรื่องท้าท้ายของสำนักงานตำแห่งชาติ ในการคลี่คลายคดี ท่ามกลางข้อกังขาของญาติเหยื่อที่เชื่อว่า "คนมีสี" มีส่วนเกี่ยวข้อง
หลายคนจึงรอคอยความจริงให้ปรากฎ แม้ว่าจะไม่สามารถเอาชีวิตของคนหายหายออกจากบ้านกลับคืนมาได้ แต่ขอโอกาสให้ได้พากลับบ้าน แม้จะเหลือเพียงเถ้ากระดูกก็ตาม เพราะไม่อยากให้ถูกฝั่งเป็นศพไร้ญาติ ที่สุสานเผานั่งยาง