"เบญจเพส" ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว ถ้าใจนิ่งพอ

คงไม่มีใคร มีความทรงจำในช่วงที่ผมอายุ 2 ขวบได้ดีเท่าแม่ของตัวเอง แม่บอกว่าผมเกิดท่ามกลางพี่ๆ ที่อายุมากกว่า เป็นเด็กอายุน้อยที่สุดในหมู่ญาติ บ่อยครั้งที่ต้องเล่นคนเดียวกับแมว กลายเป็นเด็กติดบ้าน ส่งผลให้ช่วงเข้าเรียนอนุบาล เป็นช่วงที่ต้องรับความเปลี่ยนแปลงหนักสุดในชีวิตก็ว่าได้

"วันแรกที่ไปโรงเรียนหนูร้องไห้หนักมาก มากกว่าเด็กคนอื่นคือไม่ยอมเล่นกับเพื่อนๆ แต่หนีออกมาถึงสนานฟุตบอล หวังหาทางกลับบ้านให้ได้ด้วยตัวเอง เป็นอย่างนี้อยู่ถึง 3 วันครูประจำชั้นต้องเหนื่อยวิ่งตาม แต่หลังจากนั้นก็ดื้อซนหยิบสีเทียนเขียนผนัง เขียนพื้นสนุกสนาน" แม่เล่า 

ผ่านมากว่า 20 ปีแต่วันนี้นิสัยแบบนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง ผมไม่ชอบความเปลี่ยนแปลง มาจนถึงวันนี้ และมีความรู้สึกเสมอว่าความเปลี่ยนแปลงแบบฉับพลันจะเกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด จึงตัดสินใจในหลายอย่าง เพื่อให้ทุกอย่างไม่เปลี่ยนแปลงไป มากนัก... 

ในวัย 25 ปีที่เรียกกันว่า "เบญจเพส" ได้รับข้อมูลทางความเชื่อว่าเป็นช่วงของการเปลี่ยนแปลง และเป็นธรรมดาที่เราจะเกิดความหวาดกลัว แต่ก็ไม่มีอิทธิพลอื่นใด ที่จะมีอำนาจเหนืออิทธิพลจากอำนาจทางความคิดของตัวเองเช่นกัน 

วันนี้จึงใช้โอกาสทบทวนช่วงเวลาที่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ถึง 25 ปีเต็ม "เวลา" สอนให้รู้ว่าความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอยู่เสมอ เหมือนก้อนเมฆมาแล้วก็หายไป ไม่ใช่สิ่งน่ากลัว และความเปลี่ยนแปลงไม่ได้เกิดจากตัวเราเป็นคนกำหนด แต่ปัจจัยแวดล้อมต่างๆ ความเป็นไปต่างๆ เหล่านั้นเป็นเหตุผลสำคัญอธิบายได้ว่าความเปลี่ยนแปลง มีที่มาอย่างไร

มันอาจจะเร็วถ้าจะบอกว่าเมื่อตอนอายุ 20 มีชีวิตเต็มไปด้วยความฝัน ความทะเยอทะยาน แต่ 5 ปีให้หลัง ชีวิตกลับสนใจที่จะเรียนรู้เรื่องการเปลี่ยนแปลง 

เป้าหมายของชีวิตในช่วงวัยนี้กลับรู้สึกว่า ต้องเป็นเป้าหมายที่จับต้องได้ ทำได้จริง หรือบางทีเป้าหมายของชีวิตอาจมีระยะสั้นเพียงรายวัน แค่ทำงานให้เสร็จ หรือบางทีก็เรียนรู้ว่าเป้าหมายของชีวิตคือปัจจุบันที่นี่และเดี๋ยวนี้ 

ในวัย 25 ปีวันนี้ จึงมีความรู้สึกไม่ต่างจากแรกเข้าเรียนอนุบาลอีกครั้ง และเชื่อว่าสิ่งดีดีจะเกิดขึ้นสวนทางกับความเชื่อไร้เหตุผลไม่มีที่มา ที่บอกว่าเบญจเพสต้องเผชิญเรื่องร้าย แต่อย่างไรแล้ว ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แต่มันไม่เกี่ยวกับเบญจเพส แน่ๆ อยากให้คิดไว้อย่างนี้ ทุกอย่างมีที่มาที่สมเหตุ สมผลเสมอ