5 วิธี รับมือวิกฤต สังคมที่ทำงาน

การใช้ความรู้สึกตัดสินคนอื่นว่าดีหรือไม่ดี เป็นเรื่องสีเทาที่ขึ้นอยู่กับมุมของแต่ละคนว่าขึ้นอยู่กับฝ่ายไหน มีเรื่องของพรรคพวกเข้ามาเกี่ยวข้อง หากเริ่มมีความรู้สึกดังกล่าว อาจเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าสังคมในที่ทำงานกำลังมีปัญหาหลบซ่อนอยู่ ซึ่งตามหลักสังคมศาสตร์ ความชัดแย้งเป็นเรื่องปกติของพฤติกรรมมนุษย์ 

แล้วขั้นไหนถึงเรียกว่าเป็น "วิกฤต" สังคม คำตอบคือเมื่อความขัดแย้งสูงขึ้นถึงขั้นมองหน้ากันไม่ติด เกิดความหวาดระแวงซึ่งกันและกัน รู้สึกไม่ปลอดภัย เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว เราจะอยู่ร่วมกันอย่างไร ? ต่อไปนี้เป็นวิธีที่มักถูกนำมาใช้เมื่อเกิดวิกฤตดังกล่าว 

1 ใส่หน้ากากเข้าหากัน 

การเก็บซ้อนความรู้สึกชอบไม่ชอบไว้ในใจ แล้วหันหน้าอีกด้านหนึ่งที่ประดิษฐ์ขึ้นมา ช่วยให้ความขัดแย้งลดลง และสามารถทำงานร่วมกันต่อไปได้ แต่การใส่หน้ากากไม่ใช่ทางออกของความขัดแย้ง หากแต่จะเกิดความขัดแย้งหลบใน ซึ่งเป็นสภาพของบรรยากาศที่อึมครึม ไร้ความไว้เนื้อเชื่อใจ แต่ก็เป็นการปลอดภัยที่สุดภายใต้หน้ากากที่ใส่เข้าหากัน 

2 หาพรรคพวก

มนุษย์เป็นสัตว์สังคม เมื่อรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยมักรวมกลุ่มกันเพื่อช่วยกันปกป้อง ป้องกันอันตราย หรือช่วยกันต่อสู้ การหาพรรคพวกแม้สร้างความรู้สึกปลอดภัย แต่เป็นวิธีการทำให้เกิดความขัดแย้งหนักขึ้น ซึ่งการรวมกลุ่มมักเกิดขึ้นจากกลุ่มผู้ที่ความคิดคล้ายกัน หรือตกเป็นผู้ได้รับผลกระทบเหมือนกัน มีเป้าหมายเดียวกัน รวมถึงมีศัตรูคนเดียวกัน 

3 เล่นการเมือง

หากไม่ใส่หน้ากากเข้าหากัน หรือรวมกลุ่มกันอย่างไม่ชัดเจน แต่ละคนก็จะมีหมากเกมเป็นของตัวเอง คือประเมินถึงทางเลือกต่างๆ เช่น แนวทางการต่อรอง หรือวิธีการกดดันอย่างแยบยล เป็นต้น การเล่นการเมือง นอกจากจะทำให้ความขัดแย้งหนักมากขึ้น ยังก่อให้เกิดผลกระทบต่ออีกฝ่ายเมื่อเพลี้ยงพล้ำอย่างหนัก ภาษาชาวบ้านเรียกว่า จ้องเล่นงาน หรือ เช็คบิล 

4 ตั้งสติ

กว่าจะตั้งสติได้ก็ผ่านอะไรมานักต่อนีกแล้ว สติ แปลว่า ความระลึกได้ ความนึกขึ้นได้ ความไม่เผลอ ฉุกคิดขึ้นได้ การคุมจิตไว้ในกิจ หมายถึง อาการที่จิตนึกถึงสิ่งที่จะทำจะพูดได้ ระงับยับยั้งใจได้ ไม่ให้เลินเล่อพลั้งเผลอ ป้องกันความเสียหายเบื้องต้นยับยั้งชั่งใจไม่บุ่มบ่าม เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ความไม่ประมาท สติขึ้นอยู่กับสัญชาตญาณ ว่าเราจะดำรงอยู่ท่ามกลางสถานการณ์อย่างนี้ อย่างไร

5 ปล่อยวาง

ปิดฉากความขัดแย้ง ด้วยการปล่อยวาง แล้วปล่อยทุกอย่างเดินตามกฎแห่งกรรม รับผิดการงานตรงหน้า หลายคนเปลี่ยนเป้าหมายชีวิตไม่ใช่ความสำเร็จในหน้าที่การงานอีกต่อไป แต่คือการพักผ่อน กลับบ้าน มีเวลาใส่ใจเรื่องของตัวเอง และครอบครัวมากกว่าที่ทำงาน วิธีการนี้อาจนำมาสู่ความสงบสุขในระดับปัจเจก แต่ในองค์กรอาจเงียบเหงา กลายเป็นสถานที่ที่ไม่น่าอยู่ 

(หมายเหตุ: บทความนี้ไม่ใช่บทความชี้แนะ แต่เป็นบทความวิเคราะห์ปรากฏการณ์สังคม วิธีการที่ยกขึ้นมาเกิดจากการสังเกต ไม่ใช่วิธีการแก้ไขปัญหา)